«Βρισκόμαστε στο 50 π. Χ. Όλη η Γαλατία βρίσκεται υπό ρωμαϊκή κατοχή… Όλη; ΟΧΙ! Ένα χωριό ανυπόταχτων Γαλατών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς. Και η ζωή δεν είναι εύκολη για τους Ρωμαίους λεγεωνάριους που φρουρούν τα οχυρά στρατόπεδα Πετιμπόνουμ, Ακουάριουμ, Λάβδανουμ και Μπαμπαόρουμ…».
Μ’ αυτές τις φράσεις ξεκινούν όλες οι περιπέτειες του Αστερίξ του Γαλάτη. 50 χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που δύο καταπληκτικοί Γάλλοι κομίστες, ο Γκοσινύ και ο Ουντερζό, σχεδίασαν τους περίφημους ήρωες Αστερίξ, Οβελίξ, Πανοραμίξ και όλο το γαλατικό χωριό που δεν υποκύπτει στη ρωμαϊκή κυριαρχία.
Παγκοσμιοποίηση, Pax Romana, ο Ιούλιος Καίσαρ κυβερνά τον κόσμο. Η δύναμη και η εξουσία των όπλων. Η υποταγή των πάντων. Ένας πολιτισμός. Μία γλώσσα. Μία κυριαρχία. Κι όμως, υπάρχει ένα χωριό, ασήμαντο για την Ιστορία, το οποίο αντιστέκεται.
Με αρχηγό τον Μαζεστίξ, ο οποίος κάθεται πάνω σε μια ασπίδα και φοβάται μην πέσει ο ουρανός στο
κεφάλι των Γαλατών. Με πρωταγωνιστή τον εκπρόσωπο της θρησκείας, Δρυίδη Πανοραμίξ (μάγο που κάνει τα φίλτρα, αλλά όχι ιερέα των ειδώλων). Με τον εκπρόσωπο της τέχνης Κακοφωνίξ, να δείχνει ότι η διανόηση δεν έχει νόημα όταν δεν προσφέρει ποιότητα στον κόσμο. Δεν αποκλείεται από τη ζωή της κοινότητας, αρκεί να μην τραγουδά (σαρκαστικό σχόλιο για τους Γάλλους κουλτουριάρηδες).
Με τον Οβελίξ, «εύσωμο και όχι χοντρό», που έπεσε στη χύτρα με το ζωμό όταν ήταν μικρός και τώρα έχει την τεράστια μυϊκή δύναμη, όχι όμως και την ευφυΐα για να επικρατήσει μόνος του.
Με τον Αστερίξ, τον κοντοπίθαρο, τετραπέρατο Γαλάτη, ευφυή και στρατηγικό μυαλό, που όμως χρειάζεται τον μαγικό ζωμό για να γίνει η δύναμή του ακατανίκητη. Το ζωμό της πίστης, το ζωμό της μαγείας, το ζωμό των αξιών που σε κάνουν ανυπότακτο. Και όλους εκείνους τους απίθανους Ρωμαίους, Αιγύπτιους, Ινδιάνους, Έλληνες, άνδρες, γυναίκες, φίλους, εχθρούς, με αποκορύφωμα τους ταλαίπωρους πειρατές που σε κάθε επεισόδιο απεύχονται να συναντήσουν τους Γαλάτες και όλο το πλοίο τους βουλιάζει.
Το Γαλατικό χωριό παραμένει ανυπότακτο στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης γιατί έχει ως όπλο του το «εμείς».
Είναι πρόσωπα τα μέλη του. Τσακώνονται συνεχώς. Άνδρες και γυναίκες βιώνουν τη συμβίωση της καθημερινότητας με τον τρόπο που την βιώνουμε όλοι. Όμως, όταν ο τόπος τους, η πατρίδα τους, αλλά και η ταυτότητά τους απειλούνται, τότε πρυτανεύει η ενότητα. Πρυτανεύει το «εμείς». Και ενωμένοι, υπό την καθοδήγηση του Πανοραμίξ και του ζωμού του, ξυλοφορτώνουν, κυρίως τους Ρωμαίους που νιώθουν ότι τελικά η εξουσία τους δεν είναι άτρωτη.
Είναι κάτι παραπάνω από κόμικ ο Αστερίξ. Είναι ένα μήνυμα για όλους εμάς ότι όσο κι αν η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση επιβάλλεται και επιβάλλει, κυρίως με την τηλεόραση, το στυλ ζωής, με τις καθορισμένες επιλογές, όσο κι αν μας περιφρουρεί, θέλοντας να μας κλείσει στα στενά όρια της πατρίδας μας, της ταυτότητάς μας, της κοινωνίας μας, για να μας αλλοτριώσει με το πρόσχημα ότι δεν μπορούμε να ζούμε εκτός της εποχής, υπάρχει ελπίδα. Αρκεί να μη φοβηθούμε. Αρκεί να κρατήσουμε το μαγικό ζωμό της διαφορετικότητας και της ταυτότητάς μας. Αυτόν που μας δίνει η Ιστορία, η Εκκλησία, η Γλώσσα, η Παράδοσή μας. Και να μην γίνουμε άτομα, κατακερματισμένα «εγώ», αλλά πρόσωπα που ζούνε στην λογική του «εμείς».
Που δεν διστάζουν να ενωθούν στις δύσκολες στιγμές. Που δεν φοβούνται να μένουν με ψηλά το κεφάλι και ανυπότακτη καρδιά. Δηλαδή ελεύθεροι σ’ έναν κόσμο που προβάλλει μονότροπες επιλογές.
Την ιστορία του Αστερίξ του Γαλάτη την βρίσκει κανείς στο τελευταίο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, γραμμένο περίπου 500 χρόνια π. Χ.. Ο προφήτης Δανιήλ και οι Τρεις Παίδες, Ανανίας, Αζαρίας και Μισαήλ μεγαλώνουν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. Ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ τους επιλέγει γιατί είναι χαρισματικοί άνθρωποι, να τους εντάξει στους αξιωματούχους του. Και διατάζει να τους δίνουν να φάνε ό,τι τρώει ο ίδιος. Όμως τα φαγητά των Βαβυλωνίων είναι αντίθετα με όσα όριζε ο νόμος του Θεού ότι μπορούνε να τρώνε οι Εβραίοι. Και ο Δανιήλ και οι τρεις παίδες παρακαλούν τον επόπτη του παλατιού να τους επιτρέψει να τρώνε μόνο όσπρια. Και όταν εκείνος δοκιμαστικά τους δίδει την άδεια, τότε οι τέσσερις φίλοι φαίνονται πιο καλοζωισμένοι από τους υπόλοιπους που τρώνε τις πιο πολυτελείς τροφές.
Και αργότερα, όταν αναλαμβάνουν αξιώματα στο βασίλειο, δεν θα διστάσουν να αντισταθούν στα προστάγματα του βασιλιά να λατρεύσουν το δικό του άγαλμα και όχι τον αληθινό Θεό. Και θα πέσει ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων και οι τρεις Παίδες στο φλογισμένο καμίνι και ο Θεός θα τους σώσει, δείχνοντάς μας ότι όταν κρατάς την πίστη σου, την ταυτότητά σου, την διαφορετικότητά σου, όταν δεν επιλέγεις το συμβιβασμό από φόβο μήπως είσαι out για τους πολλούς, ο Θεός σε στηρίζει. Η προσωπικότητά σου διασώζεται. Και η παρέα, το «εμείς», καταξιώνεται τόσο από το Θεό, όσο και από τους ανθρώπους.
Μόνο που εδώ ο ζωμός δεν είναι μαγικός. Είναι επιλεγμένος από σένα και υπάρχει στην καρδιά σου. Είναι η πίστη και η αγάπη στο Θεό που δίνουν νόημα ζωής, ακόμη και σ’ αυτή την παγκοσμιοποιημένη εποχή της Pax Americana. Αρκεί να επιλέγεις και να τολμάς να πάς κόντρα στο ρεύμα! Η απόφαση είναι στον καθέναν μας. Αν την πάρουμε όμως, τότε όντως η ζωή θα γίνει δύσκολη για τους λεγεωνάριους που φρουρούν τα σύγχρονα οχυρά της τηλεόρασης, της αγοράς, της απρόσωπης παιδείας, του οπαδοποιημένου αθλητισμού. Γιατί μέσα μας θα υπάρχει το μεγαλύτερο αγαθό που έδωσε ο Θεός στον κατ’ εικόνα του άνθρωπο: η δίψα για ελευθερία.
To κείμενο είναι του π. Θεμιστοκλή.
Εμείς προτείνουμε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου