Άϋλο χρήμα και σιδερένια δεσμά! (Με αφορμή ένα πρόσφατο κείμενο του Σπύρου Λαβδιώτη) - Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου

Άϋλο χρήμα και σιδερένια δεσμά!

(Με αφορμή ένα πρόσφατο κείμενο του Σπύρου Λαβδιώτη)

Διαβάζοντας το ντοκουμενταρισμένο άρθρο του γνωστού οικονομολόγου, από την ιστοσελίδα του στο Διαδίκτυο (της 12-5-2015), οδηγήθηκα στη διατύπωση του πιο πάνω τίτλου, από τις διαδρομές και τις δαιδαλους που ακολουθεί η δημιουργία του χρήματος, που αποκαλύπτει ο Σ. Λαβδιώτης.

Ο αρθρογράφος , βαθύς γνώστης των τραπεζικών μηχανισμών – και από την πολύχρονη εμπειρία του ως στέλεχος Καναδικής Τραπέζης – ξεκινά το δοκίμιό του με τούτη τη σημαδιακή ρήση του γνωστού πατριάρχη του παγκοσμίου τραπεζικού συστήματος που ακούει στο όνομα Ροτσιλντ.

Να τι λέει αυτή η καθοριστική ρήση του μεγαλοτραπεζίτη για τη θεμελιώδη σημασία που έχει η έκδοση του χρήματος: «Ας μου επιτραπεί να εκδώσω και να ελέγξω το χρήμα του έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος θεσπίζει τους νόμους».

Βέβαια για μας τους κοινούς θνητούς – που ασχολούμεθα με το μεροκάματο – αυτή η απλή φράση περνά απαρατήρητη και ούτε έχουμε τα επιστημονικά φόντα να αξιολογήσουμε την κολοσσιαία σημασία της για τις τύχες των λαών και των κρατών.

Κάτι τέτοιο απαιτεί εντελώς εξειδικευμένες οικονομικές γνώσεις τις οποίες δεν διαθέτουμε και γι’ αυτό μας βοηθά ο Λαβδιώτης να προσεγγίσουμε την κατανόησή τους. Τι μας λέει ο ειδικός, ανάμεσα στ’ άλλα – σ’ αυτό το διαφωτιστικό δοκίμιο;

Αντιγράφω: «Η δημιουργία του χρήματος είναι μια πράξη μαγείας, μια ταχυδακτυλουργία που το κοινό μυαλό στην κυριολεξία την απωθεί» και αμέσως μετά: «Η λειτουργία της μηχανής του χρήματος βασίζεται στη μετατροπή του χρέους σε χρήμα. Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, μέσω των τραπεζών, μετατρέπεται σε χρήμα απλώς με μια άϋλη λογιστική εγγραφή». Προχωρώντας ο γνώστης του θέματος, αναδιπλώνει τους τρόπους και τις σατανικές μεθόδους δημιουργίας χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες με διατάγματα και νόμους χωρίς αντίκρισμα, από το τίποτα. Ως προς τις αλχημίες που γίνονται στην Ελλάδα, εν σχέσει με την αεριτζίδικη δημιουργία του χρήματος, ο συγγραφέας σημειώνει ότι αυτή η «δημιουργία» στηρίζεται «στην αυταπάτη που περιβάλλει την κεντρική τράπεζα της Ελλάδος, που δεν είναι κρατική» και ούτε ελληνική, όπως αποκάλυψε πρώτος αυτός ήδη από το 2011 στο περιοδικό «Nexus», τευχ. Μαΐου.

Ανατέμνοντας ο Λαβδιώτης το ελληνικό νομισματικό σύστημα και βάζοντας βαθιά το μαχαίρι της ερμηνευτικής λειτουργίας, στέκεται στη θεμελιώδη διάταξη της παραγρ. 2 του άρθρου 80 του Συντάγματος, η οποία λέει: «Νόμος ορίζει τα σχετικά με την κοπή ή την έκδοση του νομίσματος», για την οποία γράφει: «Έτσι ρίξανε οι πολιτικοί το παιδί μαζί με το νερό εκτός κολυμβήθρας για να αλωνίζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπεράνω των θεσμών του κράτους». Επειδή ο γράφων δεν διαθέτει ούτε το χώρο ούτε και τις εξειδικευμένες επιστημονικές γνώσεις για την ανάλυση ολόκληρου του κειμένου καταλήγει με τούτο το σημαντικό ερώτημα που θέτει ο ίδιος: «Γιατί οι εξουσίες της έκδοσης του νομίσματος και της δημιουργίας του χρήματος έχουν εκχωρηθεί σε ένα αλλότριο ιδιωτικό μονοπώλιο και σ’ ένα καρτέλ τραπεζών και η κυβέρνηση εξαναγκάζεται να δανείζεται αυτό που μπορεί η ίδια να δημιουργήσει – ελεύθερο από χρέος – σε σημείο που τελικά επέφερε τη χρεοκοπία του έθνους;».

Το επιμύθιο του δοκιμίου: «Η ιστορία διδάσκει ότι εάν ένα κράτος δεν εκδίδει το δικό του νόμισμα και δεν ελέγχει την πίστωση, τότε πληρώνει το κόστος της σκλαβιάς του στους τραπεζίτες που τα ελέγχουν».

Επειδή, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι κράτος και επειδή δεν έχει θεσμούς που να προστατεύουν το λαό και επειδή η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του λαού δεν είναι λαός – πολίτες αλλά ιδιοτελείς ψηφοφόροι και επειδή το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας – κατά κανόνα – δεν σκαμπάζει από τα ζητήματα αυτά, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οδηγηθήκαμε στη σκλαβιά και το άϋλο χρήμα μας σφυρηλάτησε τα σιδερένια δεσμά.

Κλείνοντας αυτό το συνοπτικό σχόλιο θεωρώ χρήσιμο να σημειώσω πως γράφοντάς το έχω δίπλα μου σπουδαίο έργο του Σ. Λαβδιώτη: «Η εποχή του ατομικισμού. Μια φιλοσοφική προσέγγιση του χρήματος και της οικονομίας» (εκδ. «Έσοπτρον», Αθήνα 2012).

Να, πως καταλήγει ο πρόλογος αυτού του έργου: «Εάν όμως οι πολίτες επιθυμούν να διατηρήσουν τις αλυσίδες της σκλαβιάς τους και οι πολιτικοί το status quo, αδιαφορώντας από άγνοια ή φιλαυτία για το «κοινό αγαθό», τότε οι υπερβολικές ανισότητες του πλούτου και ανθρώπινη, δυστυχία θα μας οδηγήσουν ξανά σε επικλήσεις, στις φωνές και διδαχές των φιλοσόφων για να μας υπενθυμίσουν ότι δεν έχουν τεθεί όρια για τον πλούτο στους ανθρώπους» (σελ.15).

Με την ευκαιρία αυτή, μεταφέρω εδώ μερικές φράσεις για τις ολέθριες συνέπειες του χρήματος από τον Α’ τόμο του «Κεφαλαίου» του Κ. Μαρξ που παραπέμπει στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλέους. Διαβάζουμε:

«Γιατί κανένα νόμιμο κακό για τους ανθρώπους δεν βγήκε σαν τα χρήματα, αυτά και πολιτείες καταστρέφουν και από τα σπίτια τους διώχνουν τους πολίτες..». Ο Σαίξπηρ στο ποίημά του «Τίμων ο Αθηναίος» θα πει για το χρυσό:

«Τούτος ο κίτρινος σκλάβος

Θρησκείες χτίζει και γκρεμνά

Βλογάει καταραμένους

Κάνει τη γκρίζα λέπρα λατρευτή

Θρονιάζει τους κλέφτες στων γερουσιαστών τις έδρες και τους χαρίζει τίτλους, γονυκλισίες και εφευφημίες..

Καταραμένο μέταλλο

Ω πόρνη εσύ του γένους των ανθρώπων»

(Παρατίθενται στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», β’ εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 287 επ. όπου αναπτύσσεται η «μαρξική θεωρία για τη συγκέντρωση του κεφαλαίου). Όμως, τι νόημα έχουν όλες αυτές οι εναγώνιες αναζητήσεις μέσα σε μια χρεωκοπημένη και σάπια Ελλάδα, όπου βασιλεύει ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός και το ο σώζων εαυτόν σωθήτω;

 

Αθήνα 27/07/2015

 

Πολιτικές υποθήκες

Σ. Λαβδιώτης: «Η διαδικασία της απόρριψης εσφαλμένων ιδεών και αντιλήψεων που έχουν αιχμαλωτίσει το μυαλό και τη φαντασία του ανθρώπου είναι πράγματι επίπονος»

Ο ίδιος: «Η δημιουργία του χρήματος είναι μια πράξη μαγείας, μια ταχυδακτυλουργία που το κοινό μυαλό στην κυριολεξία την απωθεί»

Ο ίδιος: «Οι τράπεζες δημιουργούν νέο χρήμα από «ζεστό αέρα» δηλαδή από το τίποτα»΄

Ο ίδιος: «Η μετακύληση των ζημιών των τραπεζών για τη διάσωσή τους στο διάτρητο από τα υπερβολικά χρέη, δίχτυ του δημοσίου, αποτέλεσε τη «χαριστική βολή» της χρεοκοπίας».

Ο ίδιος: «Η ιστορία διδάσκει ότι εάν ένα κράτος δεν εκδίδει το δικό του νόμισμα και δεν ελέγχει την πίστωση, τότε πληρώνει το κόστος της σκλαβιάς του στους τραπεζίτες που το ελέγχουν».

Α. Ρότσιλντ: «Ας μου επιτραπεί να εκδώσω και να ελέγξω το χρήμα του έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος θεσπίζει τους νόμους» (Αναφέρεται από τον ίδιο)