Άγνωστες σελίδες από την Εθνική μας Αντίσταση στη Λάρισα. (Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Σε μια Ελλάδα που πνέει τα λοίσθια και ένα λαό να σκούζει από την ανέχεια και τη φορολογική καταιγίδα,δεν υπάρχει καμμία διάθεση να γυρίσει πίσω, στις ημέρες της Εθνικής Αντίστασης, τότε που ο ελληνικός λαός ήταν ένας άλλος λαός που πολεμούσε για τη λευτεριά του.

Δεν ήταν όπως ο σημερινός, που το σάπιο πολιτικό σύστημα – που ο ίδιος στήριξε για δεκαετίες – τον παρέδωσε αιχμάλωτο στους τότε ηττημένους κατακτητές.

Να, λοιπόν, η άγνωστη αντιστασιακή πράξη η οποία έγινε στη Λάρισα ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου του1942, με απόφαση του ΕΑΜ.

Μια πεντάδα νέων, οργανωμένοι στον «Ιερό Θεσσαλικό Λόχο» από τους: Ν. Παπαϊωάννου, Α. Βουζαλή, Γ. Καραβάκο, Β. Μαντζανή και Γιάννη Παπαγαρυφάλλου αποπροσανατολίζοντας τους Ιταλούς φρουρούς κατορθώνουν να καταθέσουν στεφάνι στο «Ηρώο» της πόλης που βρισκόταν στο «Αλκαζάρ». Ο τελευταίος, αντιστασιακός δημοσιογράφος, πήρε μέρος οκτώ ημέρες μετά την αποφυλάκισή του από τις ιταλικές φυλακές Τρικάλων. Το γεγονός προκαλεί συγκίνηση στους Λαρισαίους, οι οποίοι συρρέουν προς το «Αλκαζάρ», καταθέτοντας λουλούδια, ενώ ο καθηγητής του Γυμνασίου Γιάννης Σιμόπουλος, οδηγεί το σχολείο στο Ηρώο, κρατώντας ενός λεπτού σιγή.

Η «ελληνική» Ασφάλεια, με τους Ιταλούς, εντοπίζουν τους δράστες και συλλαμβάνουν τους τέσσερις τους οποίους, οι καραμπινιέροι βασανίζουν παντοιοτρόπως. Ανάμεσά τους και ο Γιάννης Παπαγαρυφάλλου, που κλείνεται στο Ιταλικό στρατόπεδο κρατουμένων αγωνιστών. Το αντάρτικο φουντώνει και οι Ιταλοί ξεσαλώνουν στην τρομοκρατία εκτός και εντός στρατοπέδου.

Στις 2-5-1943, ο Ιταλός διοικητής Κ. Μπενέλι εκδίδει ανακοίνωση με την οποία γνωστοποιεί ότι: Αν γίνει σαμποτάζ στη σιδηροδρομική γραμμή  Λαρίσης – Βόλου από τον ΕΛΑΣ, «θα εκτελεστούν οι κάτωθι 50 κρατούμενοι του στρατοπέδου».

Ανάμεσά τους και ο Γιάννης, που θα σωθεί μαζί με τους άλλους αγωνιστές, γιατί έγινε η ιταλική συνθηκολόγηση του Σεπτεμβρίου του 1943 και αφέθηκαν ελεύθεροι.

Στο φ. της ΕΑΜικής εφημερίδας «Αλήθεια» της Λάρισα, ως αρχισυντάκτης, ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου του 1945 ο Γιάννης θα περιγράψει το πώς οι μελλοθάνατοι του στρατοπέδου περίμεναν την εκτέλεση κάνοντας «πάρτι» πίνοντας καφέ από ξυλοκέρατα!

Ενώ όμως ο Γιάννης θα ζήσει από τύχη κατά την κατοχή, το μεταβαρκιζιανό κράτος θα τον σκοτώσει ή μάλλον θα τον δολοφονήσει γιατί ήταν κομμουνιστής και «αρθρογραφούσε εμπρηστικώς» στην εφημερίδα «Αλήθεια», ενώ η αλήθεια ήταν ότι αποκάλυπτε την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία στη Θεσσαλία.

Έτσι τον Ιούνιο του 1946 συλλαμβάνεται για «αδίκημα τύπου», κλείνεται στις φυλακές «Μπαραταπουθήκης» και τον Μάρτη του 1948 βρίσκεται κατηγορούμενος, με 50 άλλους αγωνιστές, στη «Δίκη της Αυτοάμυνας». Το Έκτακτο Στρατοδικείο που τον καταδικάζει ομόφωνα σε θάνατο του αποδίδει την «κατηγορία» ότι: «Μέσα από τη φυλακή ενίσχυε και καθοδηγούσε το αντάρτικο»!

Μ’ αυτή λοιπόν την «κατηγορία» τον δολοφονεί ουσιαστικά τα ξημερώματα της 20^ης Μαρτίου του 1948 ρίχνοντας τις σφαίρες της εθνικής ντροπής.

Για την ιστορία σημειώνω το άκρως αληθινά αντεθνικό: Ο χωροφύλακας που τον συνέλαβε τον Οκτώβριο του 1942 μαζί με τους Ιταλούς, ήταν μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του το 1948!

Ελλάς της αφάτου κατάπτωσης! Γι’ αυτό και ο Γιάννης, στο φ. της «Αλήθειας», της 28^ης Οκτωβρίου του1945 είχε τον εξής πρωτοσέλιδο τίτλο: «Η 28^η Οκτωβρίου του 1942 μας εμποδίζει να γιορτάσουμε μαζικώς τη σημερινή μέρα», περιγράφοντας πως γιόρτασε ο λαός την 28^η Οκτωβρίου του 1942 (το γεγονός αυτό με ονόματα και διευθύνσεις καταγράφεται στο έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου. Θύμα Διπλής Δολοφονίας», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2000).

Να σημειώσω ότι με ενέργειες του «Συνδέσμου Αντιστασιακών Δημοσιογράφων», και κυρίως του αείμνηστου προέδρου του Νίκου Καραντινού, σε συνεργασία του Δήμου Λαρισαίων, με δήμαρχο τον Κ. Τζανακούλη, στήθηκε η προτομή του Γιάννη στο «Φρούριο» της πόλης το 2004, όπου υπάρχουν και οι προτομές των αντιστασιακών δημοσιογράφων Κ. Καραγιώργη και Κ. Βιδάλλη.

«Κυρίαρχε» λαέ! Λίγη ιστορία δεν βλάπτει. Η περίφημη ΕΣΥΕΑ δεν νομίζει ότι κάποτε πρέπει να οργανώσει εκεί μια εκδήλωση πατριωτικής μνήμης;

Αθήνα 28/10/2015

Πολιτικές υποθήκες

Δ. Βερναδάκης: «Ο ελληνικός λαός, ενόσω μένει αδιάφθορος και πιστός εις τα πάτρια, είναι πάντοτε, με όλας τας αδυναμίας και τα ελαττώματά του, λαός εκλεκτός και θαυμάσιος».

Ο ίδιος: «Ουδέποτε ίσως άλλοτε Έλλην ηγεμών εφάνη τόσον άξιος της εμπιστοσύνης του έθνους, όσον ο Καποδίστριας».

Ο ίδιος: «Εξ εναντιας δε εις ουδένα ίδως άλλον λαόν αποβαινούσι τόσον ολέθρια τα διδάγματα και παραδείγματα αχρείων αρχόντων, όσον εις τον ελληνικόν».

Ο ίδιος: «Τι μας ωφελούσι σήμερον (….. το 1875).. τα τόσα και τόσα φορτία των νόμων, όσοι κανονίζουσι την διοίκησιν… αφού η διοίκησις, αφού η κυβέρνησις κατέστη αδύνατος, αφού ναυαγούμεν καθ’ έκαστην εντός του λιμένος και αφού… η κατά το δυνατόν ευημερία και δόξα και δύναμις της Ελλάδος, είναι προ πολλού δι ημάς της χαλιμάς παραμυθίον;».

Ο ίδιος: «Ολόκληρος η ανατροφή και η παιδευσις του έθνους, τα ήθη, η συμεπριφορά, οι ιδέαι, τα φρονήματα, ολόκληρος εν γένει ο πνευματικός βίος του έθνους διεστράφη και διαστρέφεται αδιακόπως επί ήμισυν ήδη αιώνα».

ΣΗΜ: Αυτά γράφονται το 1875 στο έργο του: «Καποδίστριας και Όθων», α’ εκδ. Τεργέστη και επανέκδοση 1962 από τις εκδ. «Γαλαζίας»