Γιατί θέλουν οι πολιτικοί να εκλέγονται στα δημόσια αξιώματα κατά τον Αριστοτέλη; (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Να, η ωμή αλήθεια: «..Σήμερον όμως ένεκεν των ωφελημάτων τα οποία προσκομίζει η διαχείρισις των κοινών και η άσκησις δημοσίας αρχής επιθυμούν να άρχουν αδιαλείπτως, ως εάν συνέβαινεν οι ρέποντες εις ασθενείας να υγιαίνουν πάντοτε άρχοντες, διότι εις τοιαύτην περίπτωσιν εξίσου θα επεζητούντο από τους ασθενείς τα αξιώματα» («Πολιτικά», III, iv 1279). Εσύ που ψηφίζεις ξέρεις τι σημαίνουν αυτά τα λόγια του Αριστοτέλη; Στην εποχή του «η διαχείρισις των κοινών» κατάντησε να έχει προσωπικά ωφελήματα και πλιάτσικο και αυτή η συρροή των ενδιαφερομένων «για την πατρίδα» είχε πάρει τη μορφή της ασθένειας. Την ίδια ακριβώς περίοδο (ήταν συνομήλικοι) ο ρήτορας των ρητόρων όλων των εποχών, ο Δημοσθένης, άστραφτε και βρόνταγε στην Πνύκα για το πλιάτσικο των πολιτικών. Έλεγε στον Γ’ Ολυνθιακό, τον οποίο εκφώνησε το καλοκαίρι του 349 π.Χ. και στον οποίο ασκούσε δριμύτατη κριτική για τα κακώς κείμενα στην Αθήνα. Έλεγε: «Μα, θα έλεγε κάποιος, αν τα εξωτερικά ζητήματα πηγαίνουν άσχημα, τα εσωτερικά τουλάχιστον της πόλης είναι σήμερα καλύτερα; Τι θα μπορούσε ν’ αναφέρει κανείς προς επιβεβαίωση; Μήπως τις επάλξεις που σοβαντίζουμε, τους δρόμους που επισκευάζουμε τις βρύσες και τέτοιες φλυαρίες;» και ερχόμενος στην ταμπακέρα συνέχιζε: «Γυρίστε λοιπόν να δείτε τους πολιτικούς που ασχολούνται με αυτά. Απ’ αυτούς άλλοι (από φτωχοί) έχουν γίνει πλούσιοι, άλλοι από άσημοι σημαίνοντα πρόσωπα, μερικοί μάλιστα έχουν χτίσει ιδιωτικές κατοικίες πολυτελέστερες και από τα δημόσια κτήρια, και όσο έχει ελαττωθεί ο πλούτος της πόλης, τόσο ο δικός τους έχει αυξηθεί» (βλ. το έργο μου: «Ο Δημοσθένης και η διαχρονικότητα των λόγων του», εκδ. «Κάδμος» - Θεσσαλονίκη 2007, σελ. 129-130). Σχολιάζοντας τότε (το 2608) το κείμενο αυτό έγραφα: «Θα νόμιζε κανείς ότι ο μεγάλος Δημοσθένης έβγαζε αυτό το λόγο από το βήμα της σημερινής βουλής των Ελλήνων για να καυτηριάσει τους σημερινούς δημάρχους και πολιτικούς, οι οποίοι κάνουν το ίδιο ακριβώς που έκαναν και οι πολιτικοί της εποχής του: Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά ως προς τα ποσά των προμηθειών και των αρπαχτών. Τότε δεν υπήρχε ο κρουνός των κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συνεπώς δεν θα έφταναν στα σημερινά αστρονομικά ποσά, τα οποία τσεπώνονται από τα μεγάλα έργα, τα εξοπλιστικά προγράμματα και πάει λέγοντας». Ναι, αυτό είναι το όνειρο κάθε πολιτικάντη που ομνύει όρκους για την.. πατρίδα! Αυτό αποδεικνύει η ζωή και ο τρόπος ζωής των «σωτήρων»! Πλούτη, βίλες, λογαριασμοί τραπεζικοί, offshore εταιρείες, μετοχές και γραμμένοι σε λίστες ληστρικές! Κι αν κάποιοι δεν κλέβουν ή γιατί δεν ξέρουν ή γιατί δεν τολμούν, αυτοί έχουν τη μέντα του εγωϊσμού, της φιγούρας και της αρχομανίας (Αυτά τα σύμφυτα φαινόμενα και άλλα πολλά τα καταγράφω στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 91 επ’ όπου τα κεφάλαια: «Η φύση του ανθρώπου και τα τρωτά χαρακτηριστικά του» - «τα πάθη, η ιδιοτέλεια» - «Η διάκριση, η αναγνώριση και η φιλοδοξία ως ανασχετικοί παράγοντες του κομμουνισμού» - «Το «εγώ» δεσπόζει»). Ούτως εχόντων των πραγμάτων -άντε να κάνω ένα συμβιβασμό και να πω ότι ένας στο εκατομμύριο εξαιρείται – έγραψα πριν από καιρό, να συλλαμβάνεται κάθε υποψήφιος βουλευτής που επικαλείται την ταλαίπωρη και προδομένη και χιλιοπροδομένη πατρίδα. Γι’ αυτό και ο γράφων από τη μεταπολίτευση και δώθε ή απέχει ή ψηφίζει Λευκό (βλ. το άρθρο μου: «Η πολιτική σημασία του λευκού και η υπ’ αριθ. 2930/1996 απόφαση του Γ΄ τμήματος του Συμβουλίου Επικρατείας»), στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τευχ. Ιανουαρίου του 2007. Καταλήγοντας θα έλεγα τούτο το.. αντιδημοφιλές: Κάθε υποψήφιος είναι εν δυνάμει ένας κλέφτης και κάθε ένας που ψηφίζει είναι ηθικός αυτουργός αυτού του πολιτικού εγκλήματος που παίρνει ποινικές διαστάσεις! Αθήνα 02/12/2016

Αντιδημοφηλείς Σκέψεις, του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου  -«Οι διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ, τόσο του 1974 όσο και του 1993, υπήρξαν ένας χείμαρρος απραγματοποίητων κοινωνικών και πολιτικών επιδιώξεων και μια αντιστροφή της πολικότητας» (βλ. λεξικό). -«Αφού ο λαϊκισμός και η εξουσία του συνέτριψαν, σχεδόν, κάθε αντίσταση ανάτασης και αρετής και αφού οι λαϊκιστές ροκάνισαν τα αδύναμα εθνικά υποστυλώματα, υποθηκεύοντας την οικονομία με άκρατο δανεισμό, δεκαπλασιάζοντας το εσωτερικό και εξωτερικό δημόσιο χρέος, την περίοδο 1981-1989, τολμούν να κάνουν επίκληση της ασφάλειας, της ελπίδας, της ανάτασης και των αρετών του λαού δηλαδή ακριβώς εκείνων εναντίον των οποίων επολέμησαν». -«Η μεγάλη ιδέα του γεωργικού συνεταιρισμού ναυάγησε στο όνομα του κομματικού συμφέροντος και ενός εθνοζημιογόνου λαϊκισμού». -«Με φαυλοκρατικό νόμο για τους γεωργικούς συνεταιρισμούς 500 δις δρχ. καταφαγώθηκαν από τους αγροτοπατέρες χωρίς καμία ηθική και ποινική κύρωση, στο όνομα της «εξυγίανσης»». (Από το έργο του: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002)