Πριν από δυο εβδομάδες, προτού ο «επαναστάτης» Πουντζεμόν την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για το Βέλγιο, εκατοντάδες χιλιάδες Καταλανοί διαδήλωσαν στους δρόμους της Βαρκελώνης κατά της ενδεχόμενης απόσχισης της περιφέρειάς τους.
Μια διαδήλωση που οργανώθηκε από την ομάδα Sociedad Civil, η οποία στηρίζει την ισχύουσα κατάσταση, δείχνοντας στον υπόλοιπο κόσμο ότι δεν είναι όλοι οι Καταλανοί «τυχοδιώκτες», και ότι κακώς ο Πουτζεμόν και τα ενεργούμενα του καπηλεύονται συνεχώς ένα ψέμα, παριστάνοντας ότι εκπροσωπούν το σύνολο των πολιτών της εν λόγω περιφέρειας.
Οι πολίτες αυτοί απέδειξαν δηλαδή ότι υπάρχει και μια άλλη Καταλονία, η οποία στηρίζει την ισπανική ενότητα και το ισπανικό Σύνταγμα. Το τι μέλλει γενέσθαι ίσως φανεί την 21η Δεκεμβρίου, οπότε και θα διεξαχθούν οι εκλογές που προκήρυξε ο πρωθυπουργός Ραχόι.
Αυτά που συμβαίνουν στην Καταλονία αποτελούν βούτυρο στο ψωμί όλων εκείνων των «λύκων που χαίρονται στην αναμπουμπούλα», όπως π.χ. οι οπαδοί του Brexit, οι φανατικοί ευρωσκεπτικιστές, οι ακραίοι τοπικιστές κι άλλοι περίεργοι. Οι οποίοι χρησιμοποιούν την εν λόγω περιπέτεια για να πείσουν ότι η Ευρώπη ασθενεί και ότι το μέλλον δεν θα πρέπει να είναι αυτό στο οποίο συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια. Ποιο θα είναι; Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν ή τουλάχιστον δεν προτείνουν κάποιο πειστικό παράδειγμα, πέραν των δήθεν «εθνικιστικών» κορώνων που αναμασάνε. Θέλουν να ανοίξουν δηλαδή την πόρτα των αποσχίσεων και να ρίξουν την Ευρώπη στην άβυσσο (θυμόσαστε τι έγινε στην Γιουγκοσλαβία;). Σήμερα η Καταλονία, αύριο ποιος ξέρει ποια άλλη περιοχή της Ευρώπης;
Το Βέλγιο φερ’ ειπείν, στο οποίο κατέφυγε ο Πουτζεμόν, είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα κράτους που χρόνια τώρα ταλανίζεται από αποσχιστικές τάσεις στο εσωτερικό του. Αναφέρομαι στην Φλάνδρα, την πιο οικονομικά αναπτυγμένη περιοχή του Βελγίου, η οποία πέραν του ότι αποτελεί το 58% του πληθυσμού της χώρας είναι επίσης υπεύθυνη και για το 82% των εξαγωγών της. Μάλιστα το κατ’ εξοχήν «αποσχιστικό» κόμμα Νέα Φλαμανδική Συμμαχίασυμμετέχει στην συγκυβέρνηση του Σαρλ Μισέλ, πρωθυπουργού του Βελγίου.
Υπάρχουν όμως ομοιότητες μεταξύ των δυο αυτών περιφερειών που θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από τις αντίστοιχες χώρες τους; Σίγουρα ναι, καθώς και οι δυο χώρες είναι δημοκρατικές και έχουν μοναρχία. Και οι δυο έχουν την δική τους ιδιαίτερη γλώσσα (διάλεκτο), και πάνω απ’ όλα είναι οικονομικά εύρωστες. Γι’ αυτό θέλουν περισσότερη οικονομική αυτοτέλεια και το δικαίωμα να καθορίζουν αυτές το που και πως διατίθενται τα τεράστια έσοδα που φέρνουν στα ταμεία των κρατών τους. Στην βάση του δηλαδή, πέρα από τις εθνικιστικές παπάτζες, το όλο ζήτημα είναι καθαρά οικονομικό κι έχει να κάνει με το ποιος χειρίζεται το κρατικό… πουγκί.
Οι όποιες ομοιότητες όμως σταματάνε εδώ. Το Βέλγιο, σε αντίθεση με την Ισπανία, είναι μια χαλαρή ομοσπονδία, όπου οι κατά τόπους περιφέρειες απολαμβάνουν τεράστια αυτονομία και πολιτική-οικονομική ισχύ. Πρόσφατα μάλιστα, οι Φλαμανδοί κατάφεραν και πέτυχαν έναν μεγάλο βαθμό αυτονόμησης από την κεντρική κυβέρνηση στον τομέα της δημόσιας υγείας, των διάφορων κοινωνικών και άλλων επιδομάτων κλπ. Κάτι που για την Καταλονία δεν ισχύει.
Από κει και πέρα αυτό που θέλουν οι Φλαμανδοί μοιάζει να είναι περισσότερο η πλήρης διοικητική και οικονομική αποκέντρωση παρά η απόσχιση αυτή καθ’ εαυτή, η οποία θα δημιουργούσε τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά, ακόμη και γεωγραφικά σοβαρά προβλήματα. Να μη ξεχνάμε ότι οι Βρυξέλλες, το κέντρο της ΕΕ, που περιβάλλονται από την Φλάνδρα, δεν είναι φλαμανδική πόλη. Τι θα απογίνονταν αν η Φλάνδρα μετατρέπονταν σε ένα νέο ανεξάρτητο κράτος;
Και τι θα απογίνει η Βαρκελώνη, που σήμερα ευημερεί από κάθε άποψη, αν όντως η Καταλονία ανεξαρτητοποιηθεί; Και μιας και το θυμήθηκα, τι θα απογίνει σε μια τέτοια περίπτωση το τεράστιο εξωτερικό και δημόσιο χρέος της Ισπανίας; Θα φέρουν μεταγραφή οι Καταλανοί την δική μας Ραχήλ για να τους προσφέρει τεχνογνωσία στο πως θα «κόψουν» δικό τους νόμισμα; Ήδη η σημερινή αβεβαιότητα άρχισε να κλυδωνίζει έντονα την πόλη σε οικονομικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο.
Μπορεί οι «σεπαρατιστές» να προβάλλουν λογικοφανή επιχειρήματα λαϊκίζοντας (όπως και οι δικοί μας δραχμιστές), χαϊδεύοντας αφτιά απογοητευμένων από την κοινωνική ανισότητα πολιτών, που νομίζουν ότι δεν έχουν και πολλά να χάσουν, όμως στην πραγματικότητα μια τέτοιου είδους «επανάσταση», όπως η απόσχιση μιας περιφέρειας από το κεντρικό κράτος κουβαλάει μπόλικη ταλαιπωρία και άφθονους κινδύνους για τον μέσο πολίτη. Κινδύνους που δύσκολα μπορεί ο μέσος απαίδευτος πολίτης, χωρίς ιστορικές γνώσεις, να αντιληφθεί. Ειδικά όταν μιλάμε για ποσοστά της τάξης του 40-45% το πολύ, όπως είναι τα ποσοστά που ψήφισαν για ανεξαρτησία στην Σκοτία, που μοιάζουν να είναι αντίστοιχα των πραγματικών ποσοστών στην περίπτωση της Καταλονίας.
Το επόμενο διάστημα δεν θα είναι καθόλου εύκολο για την Ισπανία. Ο Πουτζεμόν, φυγόδικος πλέον, αρνούμενος να αναγνωρίσει την «παύση» και την καθαίρεσή του, συνεχίζει την «εξέγερση» από μακριά, απειλώντας με «εξόριστη κυβέρνηση» και άλλες τέτοιες παλαβομάρες, συνεχίζοντας να προκαλεί, καλώντας σε μαζικές διαδηλώσεις στους δρόμους τη Βαρκελώνης. Αδιαφορώντας για την πόλωση και την ζημιά που προκαλεί το «ξύπνημα» της σιωπηρής πλειοψηφίας η οποία αποφάσισε να σηκωθεί από τον καναπέ και να ανταποδώσει με τον ίδιο τρόπο.
Από την πλευρά της η ισπανική κυβέρνηση μοιάζει να πορεύεται με νηφαλιότητα και αυτοσυγκράτηση, περιοριζόμενη στα στενά πλαίσια της συνταγματικής και της δημοκρατικής νομιμότητας, αρνούμενη να ακολουθήσει τον Πουτζεμόν στον κατήφορο που επέλεξε, ο οποίος πάνω απ’ όλα βλάπτει την ίδια την Καταλονία.
Όλα μάλλον θα τελειώσουν ομαλά με την προσέλευση στις κάλπες, όπου όποια πλειοψηφία κερδίσει θα έχει και την ευθύνη για το μέλλον. Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του δηλαδή. Αυτό όμως που δεν θα τελειώσει ούτε σύντομα αλλά ούτε εύκολα είναι η χαίνουσα πληγή που άνοιξε στην καρδιά της Ισπανίας. Και όπως όλα δείχνουν θα χρειαστούν χρόνια αν όχι δεκαετίες για να κλείσει.
ΥΓ- Αξίζει εδώ επίσης να θυμηθούμε το μεγάλο ποσοστό «μετανοημένων κοψοχέρηδων» στη Βρετανία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου