Σε αυτό το post θα σας παραθέσω κάποια "βιογραφικά" στοιχεία, που αφορούν τα κίνητρα που με οδήγησαν να σπουδάσω Κοινωνιολογία. Θα καταλάβετε, σε επόμενο post, ότι αυτό συνδέεται, με τον τρόπο του, με το θέμα της εγκληματικότητας και όλα αυτά τα παρανοϊκά που ακούω και βλέπω τις τελευταίες μέρες....
Όπως μπορείτε να δείτε στην ταυτότητα του blog μου, έχω σπουδάσει Κοινωνιολογία στην Πάντειο.
Το να σπουδάσω Κοινωνιολογία ήταν για μένα κάτι που προκλήθηκε από τα ίδια τα βιώματά μου ως έφηβος.
Όταν ήμουν ακόμα μαθητής γυμνασίου, το 1985, μόλις 14 ετών τότε, συνέβη κάτι συγκλονιστικό στη γειτονιά μου, στο κέντρο του Αγρινίου: τέσσερις νέοι άνθρωποι βρέθηκαν νεκροί μέσα σε ένα μήνα λίγα μέτρα έξω από το σπίτι μου, ύστερα από "υπερβολική χρήση ναρκωτικών"!
Ήταν κάτι που με συγκλόνισε, όπως συγκλόνισε και όλη τη γειτονιά μου. Οι γονείς μας φύλαγαν κυριολεκτικά σκοπιά στην πόρτα για να μην ξεμυτίσουμε. Τόσο είχαν φοβηθεί!
Ήταν όμως μια υπερβολική αντίδραση, όσο ισχυρό κι αν ήταν το σοκ.
Αν ήταν έτσι, τότε δεν θα έπρεπε να μας άφηναν να πάμε ούτε στο σχολείο μας, γιατί εκεί να δείτε βαποράκια που σουλάτσαραν εντός κι εκτός του σχολείου...
Όλα αυτά λοιπόν γέννησαν μέσα μου κάποια ερωτήματα: γιατί τόσο νέοι άνθρωποι να παίρνουν ναρκωτικά; Γιατί επίσης νέα παιδιά να γίνονται πλασιέ του θανάτου στα σχολεία μας; Γιατί σε πολλές καφετέριες να γίνεται διακίνηση ναρκωτικών (πολλοί διέδιδαν τότε ότι ακόμα και στην...πορτοκαλάδα που πίναμε έριχναν "κάτι");
Έτσι σκεφτόμουν τότε και αυτό ήταν που γέννησε μέσα μου την επιθυμία, την ανάγκη θα έλεγα, να σπουδάσω Κοινωνιολογία.
Ήταν τότε στα "ντουζένια" της ως σχολή Δέσμης, είχε πολύ μεγάλη βάση εισαγωγής, άρα και υψηλό "γόητρο", και, τότε βέβαια γιατί μετά όλα ήρθαν τούμπα, είχε την προοπτική άμεσης απορρόφησης των πτυχιούχων κοινωνιολόγων ως καθηγητών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Εμένα όμως αυτό που με "ιντριγκάριζε" να σπουδάσω αυτή την επιστήμη ήταν το να δώσω μια απάντηση στα ερωτήματα που σας παρέθεσα παραπάνω.
Δεν έβλεπα τόσο την προοπτική της άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης (χωρίς να το προσπερνάω, έτσι;), ήθελα να ακολουθήσω ερευνητική καριέρα, να γίνω ας πούμε καθηγητής πανεπιστημίου.
Έτσι τα έβλεπα τουλάχιστον τότε...
Τελικά ο στόχος επετεύχθη. Το 1990 πέρασα, έχοντάς το ως πρώτη επιλογή, στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Μπορώ να πω ότι στάθηκα αρκετά τυχερός.
Είχα την μεγάλη τιμή να έχω καθηγητές μου τον Βασίλη Φίλια, τεράστιο πανεπιστημιακό δάσκαλο και αγωνιστή (με 5,5 χρόνια φυλακής επί χούντας τα οποίαδεν εξαγόρασε στα χρόνια της μεταπολίτευσης για χάρη της πολιτικής, παρά έμεινε συνεπής στα ακαδημαϊκά του καθήκοντα), τον Ιάκωβο Φαρσεδάκη, καθηγητή Εγκληματολογίας, που από τα χέρια του βγήκε μια νέα φουρνιά σημαντικών Εγκληματολόγων (Ανθοζωή Χάιδου, Έφη Λαμπροπούλου, Χριστίνα Ζαραφωνίτου και άλλους), Μιχάλη Ψαλιδόπουλο, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας, Αλέξανδρο Χρύση, καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας, Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας, τον αείμνηστο Παύλο Πετρίδη, καθηγητή σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, που έπαιρνε κάθε Παρασκευή πρωί το αεροπλάνο από τη Θεσσαλονίκη να έρθει για το μάθημα και αμέσως μετά έφευγε (χάθηκε τόσο πρόωρα και άδικα σε ηλικία μόλις 51 ετών το 2000), την Αγλαΐα Καλαματιανού, καθηγήτρια Στατιστικής, την Νότα Κυριαζή, καθηγήτρια Κοινωνιολογικής Έρευνας.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα ονόματα καθηγητών μου στο Πάντειο, που είχα την τιμή να είμαι φοιτητής τους.
Πέρα από τους καθηγητές μου όμως, είχα την τύχη να προλάβω, έστω στα τελευταία τους (ελέω πανεπιστημιοποίησης...), τα πρωτοποριακά προγράμματα σπουδών, που έστησαν ο Βασίλης Φίλιας και ο αείμνηστος Σάκης Καράγιωργας, που είχαν καταστήσει την πρώην ΠΑΣΠΕ (Πάντειος Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών) πρότυπο, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, σχολής κοινωνικών και πολιτικών επιστημών.
Ακόμα και τώρα, εν έτει 2009, με τα πράγματα να έχουν έρθει τούμπα και την Κοινωνιολογία να είναι τελείως παραγκωνισμένη και περιθωριοποιημένη στην Ελλάδα και την κοινωνιολογική έρευνα σε πλήρη αφασία, αν κάποιος με κάποιο μαγικό τρόπο με γύριζε πίσω στο 1990 και με έβαζε να επιλέξω ποια επιστήμη να σπουδάσω, εγώ πάλι την Κοινωνιολογία θα διάλεγα!
Και αυτό το λέω με κάθε επίγνωση του...τι λέω!
Θα αναρωτηθείτε γιατί έγραψα όλο αυτό το κατεβατό σχετικά με τις σπουδές μου στην Πάντειο.
Όπως σας προανέφερα, σπούδασα Κοινωνιολογία δηλώνοντας στο μηχανογραφικό το τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου ως πρώτη επιλογή μου.
Είχα την τύχη να έχω ως καθηγητές αυτά τα "μεγαθήρια" που επίσης σας προανέφερα.
Όλα αυτά ήταν αρκετά εφόδια για μένα ώστε ότι βλέπω γύρω μου να το αναλύω κοινωνιολογικά. Κι ας ήμουν άνεργος κι ας έψαχνα για δουλειά σε τομείς και επαγγέλματα που καμιά σχέση δεν είχαν με την Κοινωνιολογία κι ας απασχολούμαι, προς το παρόν, σε μια δουλειά που επίσης δεν έχει σχέση με την Κοινωνιολογία.
Πάντοτε έβλεπα τα πράγματα γύρω μου με κοινωνιολογική ματιά. Και έτσι θα συνεχίσω να κάνω!
Έτσι, και στο καυτό θέμα των ημερών, την έξαρση της εγκληματικότητας, θέλω να διατηρώ αυτόν τον κοινωνιολογικό θέασης του φαινομένου.
Ας είναι καλά ο καθηγητής μου Ιάκωβος Φαρσεδάκης και η σπουδαία φουρνιά εγκληματολόγων που έβγαλε, που εξόπλισαν με τα κατάλληλα εφόδια!
Γι αυτό ακριβώς το θέμα της εγκληματικότητας θα αναφερθώ σε επόμενο post...
