Η ΜΚΟ του κουμπάρου της Χριστοφιλοπούλου ...άρχισε τους διορισμούς!

http://citypress-gr.blogspot.com/2011/08/blog-post_7221.html

Μείζον πολιτικό και ηθικό (τουλάχιστον) θέμα προκύπτει για την υφυπουργό Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου σχετικά με τον «καυτό φάκελο» των ΜΚΟ και την εμπλοκή δικών της ανθρώπων και συνεργατών. Την ώρα που όλη η υπόθεση εξελίσσεται σε σκάνδαλο, οι βουλευτές ακόμη και του ΠΑΣΟΚ εξεγείρονται καταγγέλλοντας τα αδιαφανή κριτήρια και ο πρόεδρος του ΑΣΕΠ κ. Βέης μετατρέπεται σε καταπέλτη για τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις, η κυρία Χριστοφιλοπούλου είναι βαθύτατα εκτεθειμένη. Ο λόγος; .....
Σε μία από τις ΜΚΟ αυτές, που έχουν τεθεί στο στόχαστρο και αμφισβητείται ο ρόλος τους, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει ο κουμπάρος της. Η ΜΚΟ έχει την επωνυμία «Λαογραφικό Μουσείο Βαρνάβα» και ο κουμπάρος της υφυπουργού λέγεται Πέτρος Κατσίκης, ο οποίος έχει τη θέση του διευθυντή της ΜΚΟ. Έδρα της εμφανίζεται ο Βαρνάβας Αττικής και, όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα της, ιδρύθηκε από τον ίδιο και τη σύζυγο του, Μηλέα Κατσίκη, το 2002. Εχει ενδιαφέρον ότι την περίοδο εκείνη η κυρία Χριστοφιλοπούλου ήταν γενική γραμματέας του υπουργείου Εργασίας στην κυβέρνηση Σημίτη και στις αρμοδιότητές της περιλαμβανόταν και η διαχείριση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Η πολιτική επιρροή της θέσης αυτής τη βοήθησε αποφασιστικά να εκλεγεί βουλευτής στην Περιφέρεια Αττικής το 2004 και με τη βοήθεια ενός άλλου κουμπάρου της, του Θανάση Τσούρα, που τότε είχε αυξημένη ισχύ, να ενταχθεί στην ηγετική ομάδα που περιέβαλε τον Γ. Παπανδρέου ως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά θα μπορούσαν να μη συνιστούν ιδιαίτερο θέμα για τη σημερινή υφυπουργό Παιδείας. Όμως, τα ερωτήματα και οι απορίες δημιουργούνται από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι η ΜΚΟ του κουμπάρου της έχει προχωρήσει σε μνημόνια συνεργασίας για προγράμματα ανέργων με δύο τουλάχιστον δήμους που υπάγονται στην Περιφέρεια Αττικής, δηλαδή την εκλογική περιφέρεια της κυρίας Χριστοφιλοπούλου. Πρόκειται για τους Δήμους Μαραθώνα και Λυκόβρυσης. Υπάρχει επίσης μια ακόμη πτυχή που καθιστά το ζήτημα μεγαλύτερο για την υφυπουργό Παιδείας. Συγγενικό πρόσωπο και μάλιστα πρώτου βαθμού του κουμπάρου της κυρίας Κατσίκη έχει θέση στενού συνεργάτη της κυρίας Χριστοφιλοπούλου και φέρεται να στελεχώνει το ιδιαίτερο γραφείο της, ενώ ταυτόχρονα είναι και μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ στη βόρεια Αττική, την περιοχή δηλαδή από την οποία η υφυπουργός αντλεί μεγάλο μέρος της εκλογικής δύναμής της. Στις δε τελευταίες εκλογές είχε ξεπεράσει σε σταυρούς ακόμη και τον θ. Πάγκαλο. Άλλες πληροφορίες, μάλιστα, αναφέρουν ότι...

και ο ίδιος ο κ. Κατσίκης (στον χρόνο που του απομένει προφανώς από τις δράσεις της ΜΚΟ) προσφέρει φιλικά τις πολιτικές συμβουλές του στην κουμπάρα του...

http://online-pressblog.blogspot.com/2011/08/blog-post_31.html

Η Πλάνη και η Jutta- Η Κρίση σε δέκα επεισόδια - του κ. Γ. Βαρουφάκη

http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2011/08/jutta.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+YouPayYourCrisis+%28You+Pay+Your+Crisis%29

ΠΗΓΗ: Sofokleous 10

του Γ. Βαρουφάκη

Εν αρχή ην η Κρίσις. Ακολούθησε η Πίστις. Κι όταν αυτή κατέρρευσε ήρθε η Πλάνη. Και χρειάστηκε ένας Φιλανδός ονόματι Jutta για να την ξεσκεπάσει και να θέσει την Ευρώπη προ της πραγματικότητας που την περιμένει αυτό το Φθινόπωρο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η Κρίση σε δέκα επεισόδια

1. Μάιος 2010. Μέρες Μνημονίου, με τα πανάκριβα δάνεια, τις αστείες προβλέψεις και την πρωτοφανή εν καιρώ ύφεσης λιτότητα που αποτέλεσε το αντίτιμο για τα δάνεια - τον αμίμητο εκείνο συνδυασμό που, με στόχο την μείωση του χρέους, το γιγάντωσε με ρυθμούς που δεν έχει ξαναδεί η Παγκόσμια Οικονομική Ιστορία.
2. Μερικές μέρες μετά ακολούθησε η ίδρυση του EFSF (Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) που στόχο είχε να ηρεμήσει τις αγορές ώστε να μην συμπαρασυρθούν προς τον βυθό, από τα απόνερα του ελληνικού ναυαγίου, οι Ιρλανδία και Πορτογαλία.
3. Παράλληλα, η ηγεσία της ΕΚΤ έφτασε στο σημείο να έρθει σε διάσταση με την Γερμανική Κεντρική Τράπεζα (την Bundesbank) αρχίζοντας τις αγορές ομολόγων των χωρών αυτών δεύτερο χέρι (δηλαδή, αγοράζοντάς τα από τις τράπεζες που τα είχαν πρωτο-αγοράσει) μπας και συγκρατήσει τις όλο και συρρικνούμενες τιμές τους.

4. Φθινόπωρο 2010: Διαφαίνεται ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα σταματούσε την αλυσιδωτή αντίδραση και αρχίζει η φιλολογία περί επαναγοράς του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών από το EFSF.
5. Χειμώνας 2011: Η ηγεσία της ΕΕ υπόσχεται ότι, έως τον Μάρτιο, θα εκπονήσει και εφαρμόσει Συνολική Λύση, Λύση-Πακέτο, για την Κρίση ολόκληρης της ευρωζώνης. Οι αγορές ηρεμούν.
6. Μάρτιος 2011: Η Συνολική Λύση ξεχάστηκε και, αντ' αυτής, τα δάνεια της Ελλάδας από την ΕΕ επιμηκύνονται για μερικά χρόνια ενώ το επιτόκιο μειώνεται κατά 1%, μία έκπτωση ανύπαρκτη καθώς το μόνο που έκανε ήταν να λάβει υπ' όψη τον γεγονός ότι η ΕΚΤ θα ανέβαζε τα επιτόκιά της κατά μέσον όρο 1% τον επόμενο χρόνο. Μια τρύπα στο νερό.
7. Τον ίδιο καιρό, οι αγορές πήραν και πάλι φωτιά καθώς τα νούμερα φώναζαν πως τα πλάνα του Μνημονίου είχαν καταπέσει κατά κράτος. Η απαγορευμένη φράση 'αναδιάρθρωση χρέους' άρχισε να ψελλίζεται σιγά-σιγά μετά από διάφορες πρόβες νεολογισμών όπως το καταπληκτικό re profiling...
8. Ιούλιος 2011: Το Μνημόνιο πέθανε. Ζήτω το 2ο Μνημόνιο! Τα επιτόκια δανεισμού από την Ευρώπη στην Ελλάδα πέφτουν από το 6% στο 3,5%, η περίοδος αποπληρωμής γίνεται λάστιχο (φτάνει μέχρι και τα 30 χρόνια), τα παλαιά χρέη αναδιαρθρώνονται (δήθεν ελαφρά, καθώς σύντομα θα κουρευτούν τουλάχιστον 50%), ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ ανακοινώνεται για την Ελλάδα (χωρίς όμως να ειπωθεί ούτε λέξη για το μέγεθός του  ή την πηγή χρηματοδότησής του - με αποτέλεσμα να έχει ξεχαστεί από τότε). Η ουσία της όλης ιστορίας; Νέα τεράστια δάνεια με τελικό προορισμό τις ημι-πτωχευμένες τράπεζες, αυτή την φορά από το EFSF, με ανταλλάγματα τρία φύλλα συκής (κι άλλη λιτότητα, πωλήσεις κρατικής περιουσίας κοψοτιμής, δήθεν συμμετοχή των ιδιωτών, δηλαδή των τραπεζών, στην χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου).
9. Μέρες μετά από την ανακοίνωση του 2ου Μνημονίου για την Ελλάδα, καταρρέει η Ισπανία και η Ιταλία για λόγους που είχαν προβλεφθεί σε αυτές τις ιστοδελίδες. Η ουσία; Το EFSFτο οποίο κλήθηκε να σηκώσει το βάρος του Μνημονίου Νο. 2 όχι μόνο δεν είχε τα χρήματα να το πράξει αλλά συνιστά ένακαρκίνωμα στον οργανισμό της ευρωζώνης: όσο περισσότερο ενισχύεται τόσο πιο κοντά στο Παρίσι πλησιάζει η Κρίση.
10. Αύγουστος 2011! Όπως ένα χρόνο πριν, έτσι και τώρα, η ΕΚΤ πασχίζει με νύχια και με δόντια να επιβραδύνει το αναπόφευκτο αγοράζοντας €22 δισ ομολόγων των δύο αυτών Μεσογειακών χωρών σε μερικές μέρες, και πάλι μετά από έντονη διαφωνία με την Bundesbank.

Η Πίστη

Ήταν προβλέψιμη αυτή η θλιβερή πορεία που ξεκίνησε το ελληνικό Μνημόνιο τον Μάη του 2010; Όχι μόνο προβλέψιμη ήταν αλλά και ξεκάθαρη εξ αρχής. Όταν πρωτοδιάβασα τις προβλέψεις του αρχικού Μνημονίου, τόσο ως προς τις οικονομικές πολιτικές που θα εφαρμόζονταν όσο και ως προς τα νούμερα που προέβλεπε, μου φάνηκε αδιανόητο ότι υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος που να τις πίστευε. Δεν είχε, εξ αρχής, καμία απολύτως ρεαλιστική βάση. Μόνο μια βαθειά Πίστη μπορούσε να ωθήσει κάποιον να πιστέψει στην πολιτική εκείνη. Διατηρήθηκε όμως ισχυρή για πάνω από ένα χρόνο ακριβώς επειδή ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη των πολλών να "πιστέψουν" (και των λίγων, με έννομα ή άνομα συμφέροντα να πιστέψουν οι υπόλοιποι).

Βέβαια, η πραγματικότητα δεν καταλαβαίνει από Πίστη. Επιτίθετο στην κυρίαρχη Πίστη συστηματικά και λίγο-λίγο την κλόνιζε. Κάτι οι υστερήσεις στα έσοδα, κάτι η εκρηκτική πορεία spreads και ελλειμμάτων, σε λιγότερο βαθμό τα λουκέτα και η γιγάντωση της ανεργίας... Εκείνο που όμως δεν σήκωνε άλλες απατηλές προσδοκίες ήταν η επικείμενη κατάρρευση των γαλλικών τραπεζών που θα έφερναν τα λουκέτα των ελληνικών τραπεζών. Κάπως έτσι η Μνημονιακή Πίστη έφτασε στα στερνά της καθώς η ΕΕ εγκατέλειψε με συνοπτικές διαδικασίες το Μνημόνιο Νο.1.

Για μια στιγμή, για την ακρίβεια για 24 ώρες, οι πιστοί του Μνημονίου θεώρησαν πως η Συμφωνία της 21ης Ιουλίου θα έδινε το φιλί της ζωής στο βασικό τους "πιστεύω": ότι, δηλαδή, το Μνημόνιο, "παρά τα προβλήματά του", θα μετεξελισσόταν σε ένα πιο ρεαλιστικό και βιώσιμο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας και, γενικότερα, στην βάση για την Συνολική Λύση στην Κρίση του Ευρώ. Ελάτε όμως που, αντί για το φιλί της ζωής, η Συμφωνία του Ιουλίου έδωσε στην Πίστη εκείνη την χαριστική βολή! Η κατάρρευση της Ιταλίας και της Ισπανίας (την οποία μόνο η απεγνωσμένη και δίχως αύριο παρέμβαση της ΕΚΤ έχει, πρόσκαιρα, παγώσει στον χρόνο), που ήταν αναμενόμενη παράπλευρη απώλεια της Συμφωνίας του Ιουλίου, αφαίρεσε και το τελευταίο έρεισμα από όσους θεωρούσαν ότι, παρά τις καθυστερήσεις και τα λάθη, τελικά η Πίστη τους διέθετε λογική βάση.

Η Πλάνη

Κάποιες στιγμές, η εμπειρία γίνεται τόσο πιεστική που ακόμα και η πιο ισχυρή Πίστη κάμπτεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με ένα τείχος αντίθετων διαπιστώσεων. Οι εξελίξεις των τελευταίων 18 μηνών (βλ. τα δέκα επεισόδια της Κρίσης πιο πάνω), από μόνες τους, θα έπρεπε να είναι ικανές για να καταδείξουν στον παρατηρητή τους πως δεν ήταν στραβός ο γιαλός. Κι όμως, εκείνοι που είχαν επενδύσει τόσα πάνω στην Πίστη, την αντικατέστησαν με μία... Πλάνη. Την Πλάνη ότι η διαδικασία που ξεκίνησαν τα διμερή δάνεια στα πτωχευμένα κράτη, αρχής γενομένης τον Μάιο του 2010 με το Ελληνικό Μνημόνιο, και η οποία συνεχίστηκε με την ίδρυση του EFSF, θα οδηγήσει σε μια σοβαρή, αξιόπιστη και αποτελεσματική οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης.

Πράγματι, οι ίδιοι που πίστεψαν στην Μνημονιακή Πορεία αργότερα διέσωσαν ό,τι μπόρεσαν από τα κομμάτια της Πίστης αυτής πειθόμενοι ότι, δεν μπορεί, κάτι καλό θα βγει από αυτά τα ευρωπαϊκά λάθη. Ότι το EFSF, όσο κουτσό και στραβό και να είναι, θα αποτελέσει την βάση για κάτι καλό. Κι ας είναι, προς το παρόν, τοξική η δόμησή του. Γιατί είναι όμως μια τέτοια αισιόδοξη πεποίθηση Πλάνη; Μήπως έχουν δίκιο; Πριν αποφανθούμε, ας αναλύσουμε προσεκτικά την σκέψη τους.

Ξεκινούν με την πρόβλεψη ότι το EFSF, σε πρώτο στάδιο, θα ενισχυθεί με πολλαπλάσια κονδύλια των €440 δισ της αρχικής του ισχνής προίκας έτσι ώστε να μπορεί να συζητείται η διάσωση της Ιταλίας και της Ισπανίας. Δεν κατανοούν ότι το πρόβλημα με το EFSF δεν είναι το μέγεθος των κονδυλίων του αλλά η τοξική του δόμηση που το καθιστά αναποτελεσματικό όταν η προίκα του είναι μικρή και εκρηκτικό όταν η προίκα του μεγαλώσει αρκετά; Δεν καταλαβαίνουν ότι τα ευρωομόλογα του EFSF εμπεριέχουν τον καρκίνο που κατατρώει τα σωθικά της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα όσα πιο πολλά από αυτά εκδοθούν (για να χρηματοδοτηθεί το γιγάντιο Ιταλο-ισπανικό χρέος)  τόσο πιο κοντά έρχεται η Γαλλία στην υποβάθμιση και η Γερμανία (που δεν θα σηκώσει μόνη της το βάρος χρηματοδότησης του EFSF) στην πόρτα της ευρωζώνης (με τάση να βγει από αυτήν μια και καλή);

Υπάρχουν αρκετοί από τους "πιστούς" που τα καταλαβαίνουν καλά όλα αυτά. Όμως, προσμένουν ότι, κάποια στιγμή, η μεγέθυνση του EFSF δεν θα λειτουργήσει πυροσβεστικά για πολύ και, όταν η πυρκαγιά αρχίζει να πλησιάζει και πάλι το Παρίσι, τότε η κα Μέρκελ θα υποκύψει και θα δεχθεί τα ομόλογα του EFSF να μην είναι τοξικά δομημένα αλλά να είναι ομοιογενή, δηλαδή να εγγυώνται όλα τα ποσά που δανείζεται από τον κάθε επενδυτή το EFSF από όλα τα κράτη-μέλη ταυτόχρονα - από κοινού. Έτσι, η Ευρώπη θα αποκτήσει πραγματικά ευρωομόλογα και το EFSF θα μετεξελιχθεί σε έναν οργανισμό διαχείρισης ολόκληρου του ευρωζωνικού δημόσιου χρέους. Κάτι σαν ένα European Debt Agency το οποίο θα δανείζεται εκ μέρους όλων των χωρών της ζώνης του ευρώ και που, σιγά-σιγά θα μετεξελιχθεί σε ένα Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών, με το δικαίωμα να αποφασίζει πόσα κονδύλια, από τα κοινώς δανειζόμενα, θα μοιράζει σε κάθε κράτος-μέλος βάσει κοινών κανόνων (Γερμανικής έμπνευσης). Αργότερα, αυτό το "υπουργείο" μπορεί κάλλιστα να εισάγει και δικούς του ομοσπονδιακούς φόρους οι οποίοι θα συνυπάρχουν με τους εθνικούς. Πριν το καταλάβουμε, η διαδικασία που ξεκίνησε με το Μνημόνιο, μέσα από την αποτυχία του τελευταίου, θα έχει οδηγήσει σε μια Ομόσπονδη Ευρώπη.

Δυστυχώς, το ωραίο αυτό σενάριο αποτελεί μια θλιβερή πλάνη. Κάτι που τόσο εύγλωττα κατέδειξε τις περασμένες μέρες η Φιλανδός Υπουργός Οικονομικών Jutta Urpilainen...

Η πετριά της Jutta

Στις πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης, οι αντιδράσεις εναντίον του EFS (των πακέτων διάσωσης πτωχευμένων χωρών που εκείνο χρηματοδοτεί) έως τώρα προέρχονταν από συντηρητικά και ακροδεξιά κόμματα. Όχι όμως και η Φιλανδική απαίτηση από το ελληνικό δημόσιο για εχέγγυα και αυτο-ασφάλιση του ελληνικού κράτους (σε περίπτωση αδυναμίας επιστροφής στην Φιλανδία των νέων δανεικών). Αυτή η απαίτηση ήρθε από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα που εκπροσωπεί στην κυβέρνηση η κ. Jutta Urpilainen. Παρόλο που είναι σίγουρο ότι η Γερμανία θα ανατρέψει την συμφωνία της με τον έλληνα ομόλογό της, η απαίτηση και μόνο καταδεικνύει την πλάνη όσων πιστεύουν στις δυνατότητες μετεξέλιξης του EFSF σε ένα μελλοντικό ομοσπονδιακό υπουργείο οικονομικών. Δύο είναι οι λόγοι:

Επειδή η κ. Urpilainen έχει δίκιο! Κατ΄αρχάς, το γελοίο δικαίωμα να διεκδικήσει εχέγγυα από το (πτωχευμένο) ελληνικό δημόσιο του το δίνει το ίδιο το καταστατικό του EFSF, ακόμα και η ίδια η Συμφωνίας της 21ης Ιουλίου. Δεδομένης μάλιστα της τοξικής δομής του EFSF, εύλογα ερωτάται η Φιλανδός υπουργός: "Και ποιος θα σώσει τους διασώστες του ελληνικού δημοσίου, όταν είναι μαθηματικά σίγουρο ότι και αυτή η "διάσωση" θα αποτύχει παταγωδώς ενώ, παράλληλα, θα καταρρέουν Ιταλία, Ισπανία, Βέλγιο και ίσως Γαλλία;" Άλλο είναι να ζητάμε από την Φιλανδία να δείξει αλληλεγγύη στην Ελλάδα κι άλλο να της ζητάμε να πηδήξει στον γκρεμό χωρίς αλεξίπτωτο.
Για να μην πέσει η Φιλανδία στον γκρεμό, προσπαθώντας να βοηθήσει το ελληνικό δημόσιο, είναι απαραίτητο να μην χρειάζεται να εγγυάται ούτε η Φιλανδία ούτε και η ίδια η Γερμανία τα χρέη των υπερχρεωμένων. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να καταργηθεί η Αρχή των Αυστηρά Εθνικών Χρεών πάνω στην οποία έχει δομηθεί το EFSF. Με άλλα λόγια, η μετεξέλιξη του EFSF σε Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών δεν μπορεί καν να αρχίσει τα πρώτα δειλά της βήματα πριν καταργηθεί η βασική παραδοχή για την οποία ιδρύθηκε: Δανεισμός υπερχρεωμένων κρατών μέσω δημιουργίας νέων χρεών κάθε ευρώ των οποίων το εγγυάται μία και μόνο μία χώρα.

Περιληπτικά, για να αρχίσει μια διαδικασία οικονομικής ομοσπονδοποίησης της ευρωζώνης, πρέπει πρώτα να αφαιρεθεί από το EFSF ο στόχος της καταπολέμησης της Κρίσης Χρέους. Το να θεωρείται ότι το EFSF θα αποτελέσει τον σπόρο της δημοσιονομικής ενοποίησης της Ευρώπης είναι η Πλάνη που αντικατέστησε την Πίστη στο Μνημόνιο. Όσο πιο γρήγορα μπει κι αυτή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τόσο μεγαλύτερες οι ελπίδες επιβίωσης της ευρωζώνης. Χρωστάμε χάρη μεγάλη στην κ. Jutta Urpilainen η οποία ανοίγει τα μάτια όσων θέλουν να δουν σε μια απλή πραγματικότητα.

Μια εναλλακτική εξελικτική πορεία

Αν έχω δίκιο, και η εναπόθεση των ελπίδων για υπέρβαση της Κρίσης Χρέους στο EFSF και την μετεξέλιξή του αποτελεί πλάνη, τι πρέπει να γίνει; Τρία πράγματα (τα οποία τονίζω εδώ και καιρό):

Αντί για ευρωομόλογα που τα εγγυώνται τα κράτη-μέλη, η Ευρώπη έχει ανάγκη ενοποίησης του κατά Μάαστριχτ νόμιμου χρέους με χρηματοδότηση που θα εξασφαλίσει η ΕΚΤ εκδίδοντας ομόλογα (ευρωομόλογα) στο όνομά της, και χωρίς να τα εγγυάται ούτε η Φιλανδία, ούτε η Αυστρο-Γερμανία, ούτε και η Ολλανδία.
Ένα πανευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα ανάκαμψης το οποίο θα εκπονήσει και εφαρμόσει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, συγχρηματοδοτούμενη από επί πλέον εκδόσεις ευρωομολόγων από την ΕΚΤ
Και τέλος, υποχρεωτική επανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού τομέα της ευρωζώνης από το EFSF, το οποίο με αυτό τον τρόπο αποκτά μη τοξικό, εποικοδομητικό, ρόλο.

Το πραγματικό μέτωπο: Πτωχοτραπεζοκρατία εναντίον Ανάκαμψης

Διαβάσατε για την συγχώνευση Alpha και Eurobank. Προέκυψε ως η ύστατη λύση αποφυγής της εθνικοποίησής τους λόγω πτώχευσης. Δυστυχώς η συγχώνευση αυτή δεν λύνει το πρόβλημα των τραπεζών παρά μόνο επεκτείνει, εις βάρος της πραγματικής οικονομίας, την εξουσία των τραπεζιτών που τις ελέγχουν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου. Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και στην Γαλλία, και αλλού, με τράπεζες κολοσσούς έτοιμες να καταρρεύσουν.

Εδώ και τρία χρόνια επιμένω ότι η Κρίση που ζούμε στην ευρωζώνη είναι κατεξοχήν κρίση των τραπεζών της ηπείρου μας. Πρόσφατα ακόμα και η κα Lagarde, η νέα ηγέτις του ΔΝΤ, επιβεβαίωσε αυτούς τους φόβους και κατέδειξε τις τράπεζες ως την κακοήθεια που συντηρεί την Κρίση. Να η σχέση που έχουν όλα αυτά όμως με την Πλάνη, τον Jutta και την Κρίση Χρέους: Πίσω από την πάλαι ποτέ Πίστη, και βαθειά στο DNA της πιο πρόσφατης Πλάνης, κρύβεται η πολιτική επιλογή της μη σύγκρουσης με την Πτωχοτραπεζοκρατία - με το νεότευκτο καθεστώς που γεννήθηκε από τα συντρίμμια που δημιούργησε το Κραχ του 2008  στο οποίο όσο πιο πτωχευμένη μια τράπεζα τόσο μεγαλύτερη η εξουσία της επί των δημόσιων οικονομικών. Ο κόμπος όμως έχει πλέον φτάσει στο χτένι. Είναι πια προφανές ότι οι ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να επιλέξουν είτε να συντηρούν (μέσα από Μνημόνια και λογική τύπου EFSF) την Πτωχοτραπεζοκρατία είτε να στοχεύσουν στην Ανάκαμψη. Και τα δύο δεν γίνονται.

ΤΟΥΡΚΟΙ Ή ΦΡΑΓΚΟΙ (ΔΝΤ) ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΙΚΡΗ ΣΚΛΑΒΙΑ “ΧΑΡΙΖΟΥΝ”

http://olympia.gr/2011/08/31/%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%B9-%CE%AE-%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%BD%CF%84-%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B7-%CF%83%CE%BA/

Γράφει ο Δημοφάντης

Αδέρφια  μην παραμυθιάζεστε! Το πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας, δεν έχει πιά Κολοκοτρώνηδες . Έχει γιομίσει Νενέκους και Γούσηδες . Τους Κολοκοτρωναίους, Διάκους και Αντρούτσους τους παράδωσαν είτε στο Σουβλί, είτε στη δολοφονία, είτε στην οργανωμένη συκοφαντική σπίλωση. Τα ρεμάλια!!! Αυτοί και εμείς που τους ψηφίζουμε!

                Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, που θάλεγε και ο Γέρος! Σε όλη την φάρα των απόγονων του Κολλέτη, του Μαυροκορδάτου και των άλλων φιόγκων της Εσπερίας που μας κουβαλήθηκαν και καλά για «σωτήρες». Μαύρη η ώρα νάταν!  Αυτών που σκλάβωσαν με διατυπώσεις και «λογικές» πολιτικές , με την έγκριση και των Ευρωπαίων «κηδεμόνων»! Κατάμαυρη νάταν η ώρα!

                Όπως και να λέγονται, όπως και αν φτιασιδώνονται, όπως και να βάθονται η ίδια σκοπιμότητα εμφωλεύει εν δυνάμει σε όλους. Γιατί και μια σφεντονιά θέλουν να την πουλήσουν στην πατρίδα , για …θυσία. Ποιοι; Οι άνθρωποι της Siemens, του ΟΤΕ, των υποκλοπών, των καλαμποκιών, των ατελείωτων σκανδάλων για τα οποία αλληλοκατηγορούνταν και αλληλοαθωώνονταν , με την «ενιαία» σε ρόλο ή να κρατάει τι «ίσο» ή να ρίχνει άσφαιρα!

                Και όσοι είχαμε πιάσει πολυθρόνα ή καναπέ και απολαμβάναμε τις επιδόσεις των «επιτήδειων», τις «έξυπνες» κομπίνες τους , που τις θαυμάζαμε κιόλας, τις «χαριτωμένες»  ατάκες των πολιτικών που ψηφίζαμε, είναι ώρα να ξυπνήσουμε και να ψάξουμε επειγόντως  για τον τρόπο που θα καθαρίσει ο «στάβλος». Και μην ψάχνουμε για «έναν» σε ρόλο Ηρακλή, ο κάθε Έλληνας στην ψυχή, ο κάθε Ελληνορθόδοξος στο φρόνημα. Να σταματήσουμε , τη σιγουριά των σχέσεων αβροφροσύνης, με τους επίορκους λαϊκούς  και ρασοντυμένους. Να απαιτήσουμε Λεωνίδες, Παλαιολόγους , Νικηταράδες, Μακρυγιάννηδες , Μελάδες, Δαβάκηδες, Ζέρβες, Βελουχιώτηδες, Μουστακλήδες, που θα τους ειδοποιήσουμε να μην πέσουν στην παγάνα παπουτσωμένων ξεφωνητάδων , ατιμασμένων λαβάρων. Να απαιτήσουμε να ξεκουμπιστούν, να δώσουν λόγο και λογαριασμό όσοι μας λεηλατούν για χρόνια «παίζοντας» τους κυβερνήτες. Για ντόπιοι είναι αυτοί για «εθνικομπάσταρδοι», που δεν τιμούν την ντόπια καταγωγή τους !

                Αλλιώς, όσες θυσίες και να κάνουμε στράφι θα πάνε. Κάθε λίγο θα ζητάνε και νέες, γιατί θα σιγουρευτούν πως οι ραγιάδες αντέχουν και άλλο ζυγό, κι άλλους φόρους και άλλα βάρη σαν γνήσια υποζύγια που τα τροχοδρομούν κομματικά ζαγάρια. Τέτοιες στιγμές πρέπει να ζητάμε να μπαίνουν στο «χρονοντούλαπο» οι σημαίες και όσοι μας τις πρωτοκούνησαν.  Να ζητάμε  εθνική συνεννόηση ,χωρίς το νταβατζιλίκι των κομμάτων της ματαπολίτευσης. Πώς…!  Με υπηρεσιακή λύση για ένα διάστημα και με κάλεσμα  σε «συντακτική εθνοσυνέλευση» η οποία θα οδηγήσει σε ανάδειξη κυβέρνησης , με κάθε πρόνοια να μην ξαναπέσουμε στα νύχια των αρπακτικών που θα καραδοκούν. Λεπτομέρειες  να δώσουν οι «δημογέροντες» της Δημοκρατίας και υπάρχουν από τις σάρκες μας. Ούτε άσπιλοι ούτε άμωμοι αλλά «μεταμεληθέντες» και χωρίς να επιθυμούν πολιτικές διακρίσεις όπως ήδη δηλώνουν και όπως μπορεί να τους ζητηθεί. Λύσεις υπάρχουν όπως και προσχήματα, για να μην αλλάξει τίποτε. Η ευθύνη είναι όλων μας και τα «αδιέξοδα» είναι μόνο προσχηματικοί φερετζέδες.

                Βέβαια, οι «έμπειροι»  στο ψηστήρι της ψηφοθηρίας και αδίστακτοι λάτρεις της  εξουσίας , θα επιχειρήσουν να νοθεύσουν την οποιαδήποτε εξέλιξη που δεν θα τους συμπεριλαμβάνει. Εδώ είναι ευθύνη όλων μας  να μην σκύψουμε και πάλι σε εκείνους τους  «ψευδαπόστολους» της πολιτικής, που συνέργησαν στο πολιτικό κατάντημα, προασπιζόμενοι τη βουλευτική τους έδρα και τα «μισθά» της.

                Αν δεν απογαλακτιστούμε από τους «υπηρεσιακούς» των κομμάτων, που από κοινού οδήγησαν την χώρα στην παρακμή,  δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε σε ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ…  ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ  ΕΛΛΑΔΑ.

Γιατί οι Αμερικάνοι παρακολουθούσαν τον Καραμανλή - του κ. Μιχάλη Ιγνατίου

http://armageddon-news.blogspot.com/2011/08/blog-post_2959.html

Παρά το γεγονός ότι δεν δόθηκε η απαιτούμενη δημοσιότητα, δεν παύει να είναι συγκλονιστική η αποκάλυψη της εφημερίδας «Καθημερινή» ότι η έρευνα του εισαγγελέα Εφετών τοποθετεί την αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας στο ρόλο του αυτουργού των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και άλλων κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων.


Αν δεν με απατά η μνήμη μου είναι η πρώτη φορά μετά την δικτατορία που η Πρεσβεία πιάνεται επ’ αυτοφόρω να παρακολουθεί τον Έλληνα πρωθυπουργό. Αν αποδειχθούν αληθινές οι πληροφορίες, οι Αμερικανοί στόχευαν όχι μόνο τις πολιτικές δραστηριότητες του κ. Καραμανλή, αλλά και τις πολύ προσωπικές στιγμές του.

Η πράξη αυτή καθ’ αυτή των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, δεν είναι μόνο καταδικαστέα, ήταν και επικίνδυνη για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας. Είναι γεγονός πλέον -και όχι ανυπόστατες φήμες, όπως ισχυρίζονταν τότε οι Αμερικανοί- ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα κατά την περίοδο 2004-2005, οι συνδιαλέξεις του πρωθυπουργού καταγράφονταν από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Με τον τρόπο αυτό, γνώριζαν κάθε σκέψη του κ. Καραμανλή, είτε αφορούσε την Ενέργεια, τους Εξοπλισμούς, τις σχέσεις με τη Ρωσία, την Τουρκία και τα Σκόπια, είτε είχε σχέση με το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν και γενικά το Κυπριακό. Οι Αμερικανοί -και κατ’ επέκταση και κάποιοι σύμμαχοί τους- ήξεραν τί επρόκειτο να πράξει ο κ. Καραμανλής και οι υπουργοί του πριν από κάθε συνάντηση που είχαν μαζί τους, με αποτέλεσμα να τους αναγκάζουν να βρίσκονται συνέχεια σε άμυνα.

Τότε που δημιουργήθηκε το θέμα, συναντήθηκα με πηγή που υπηρέτησε στην αμερικανική πρεσβεία την περίοδο των υποκλοπών. Μου εξήγησε λεπτομερειακά «τι περίπου υπολόγιζε ότι συνέβαινε» και υποστήριξε πως οι υποθέσεις αυτές δεν γνωστοποιούνται ούτε στα υψηλά κλιμάκια της Πρεσβείας. Άρα, υπέθεσα απευθυνόμενος στην πηγή, «πρέπει να είναι ‘δουλειά’ των μυστικών υπηρεσιών«.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Κάποιοι στην Ουάσιγκτον, δίνουν ένα πρωί εντολή στην Πρεσβεία να παρακολουθείται επί 24ωρου βάσεως ο Κώστας Καραμανλής. Για να συμβεί αυτό, οι Αμερικανοί πρέπει να είχαν πληροφορηθεί ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν θα ήταν ο υπάκουος σύμμαχος που, προφανώς, θα περίμεναν με δεδομένη γι’ αυτούς την πολιτική του τοποθέτηση στο χώρο της συντηρητικής Δεξιάς, η οποία παραδοσιακά ήταν έντονα φιλοαμερικανική.

Σύμφωνα με την πηγή μου, οι αμερικανικές μυστικές πληροφορίες «παρακολουθούν τους επικίνδυνους«, ώστε να μπορούν να αντιδράσουν άμεσα και ακαριαία εάν κινδυνεύουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα.

Ειλικρινά, όσο και να προσπάθησα δεν βρήκα ένα θέμα τριβής -εκείνη ειδικά την περίοδο- μεταξύ της Αθήνας και της Ουάσιγκτον, που να «δικαιολογούσε» την αδικαιολόγητη πράξη των Αμερικανών.

Ακόμα και για το ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, που στο Μπούργκενστοκ δεν ήταν βοηθητικός, δεν ήταν ο καταλύτης για το ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων, διότι η στάση του θύμιζε Πόντιο Πιλάτο. Η αλήθεια είναι ότι αργότερα ενόχλησε τους Αμερικανούς. Οι συναντήσεις και οι συμφωνίες του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν προκάλεσαν οργή, ενώ η ορθή στάση του στο Σκοπιανό, το 2008, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Άκουσα εγώ ο ίδιος Αμερικανό αξιωματούχο να βγάζει όξος και χολή για τον Έλληνα πρωθυπουργό, η ήττα του οποίου τον Οκτώβριο του 2009, δεν στεναχώρεσε κανένα στην αμερικανική πρωτεύουσα.

Η αποκάλυψη της «Καθημερινής» έπρεπε να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στην Ελλάδα. Δυστυχώς, αντιμετωπίστηκε ως μία ασήμαντη είδηση του αστυνομικού δελτίου. Κάτι σαν κλοπή… ποδηλάτου! Ελπίζω ότι η έρευνα δεν θα σταματήσει και ότι ο εισαγγελέας θα συνεχίσει να δείχνει την ίδια τόλμη. Η αποκάλυψη της παρακολούθησης του κ. Καραμανλή από τους Αμερικανούς, μπορεί να είναι τελικά η ευκαιρία-δικαιολογία που αναζητούσε η Ελλάδα για να τερματίσει οριστικά την εξάρτηση από την Αμερική, η οποία απέδειξε για μία ακόμα φορά πως ούτε φίλη χώρα είναι, ούτε σύμμαχος με υποχρεώσεις προς τη χώρα μας…

aixmi

Οι όμορφες συναινέσεις, όμορφα καίγονται…- Της κυρίας Σοφίας Βούλτεψη

31/08/2011

Και για όσους δεν κατάλαβαν, από την πολλή συναίνεση δεν ανοίγουν τα πανεπιστήμια!

Η θριαμβολογία για την συναινετική υπερψήφιση του νόμου για την παιδεία – ο οποίος είχε ξαναψηφιστεί επί Νέας Δημοκρατίας και ουδέποτε εφαρμόστηκε – ανήκει κιόλας στο παρελθόν, κείτεται ποδοπατημένη από τις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις στα ανά την Ελλάδα πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Αποτελεί την απτή απόδειξη της απόστασης που χωρίζει την πολιτική θεωρία από την πραγματική ζωή.

Και κυρίως, αποτελεί την απόδειξη του πολιτικού επαρχιωτισμού που ταλανίζει την Ελλάδα και κάνει μεγαλοπρεπή προβολή του εαυτού του μέσα από κούφια λόγια και επικοινωνιακές στρατηγικές.

Η προπαγάνδα εξυπηρετεί και εξυπηρετείται, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τα αιώνια κλισέ:

Ψηφίζουν κάτι από κοινού κάποια κόμματα στη Βουλή; Ε, τότε έχουν συμφωνήσει σε όλα. Και στο μέλλον μπορεί να συμφωνήσουν σε πολύ περισσότερα.

Δεν ψηφίζουν κάποιοι βουλευτές μια νομοθετική πρόταση του κόμματός του; Αν είναι λίγοι, διαγράφονται και η υπόθεση τελειώνει εδώ. Αν είναι πολλοί, πέφτει η κυβέρνηση.

Συμφωνούν δεν συμφωνούν, οι βουλευτές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος πρέπει να υποκύψουν στα κελεύσματα των αποφάσεων του υπουργικού συμβουλίου και διαφόρων μελών κάποιας παρέας που ξαφνικά έγιναν υπουργοί.

Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει. Έ, αφού πετάει ο γάιδαρος, γιατί να μην πετάξει και ο ΦΠΑ;

Δεν συνέβη το ίδιο στην Κύπρο. Πέρασε απαρατήρητο, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα, η κυπριακή Βουλή ψήφισε το πρώτο πακέτο μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά όχι και την πρόταση του υπουργείου των Οικονομικών για την αύξηση του ΦΠΑ!

Το πρώτο πακέτο μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης ψηφίστηκε από την κυπριακή Βουλή, όχι όμως και η αύξηση του ΦΠΑ.

Προβληματίστηκε το κυπριακό υπουργείο των Οικονομικών, αλλά ως εκεί. Δήλωσε πως θα ξαναφέρει προς ψήφιση την αύξηση του ΦΠΑ και τέλος. Κανένας από τους γνωστούς ελλαδίτικους θεατρινισμούς. Κανένας από τους γνωστούς ελλαδίτικους πολιτικούς εκβιασμούς.

Υπάρχει και καλύτερο: Η τροπολογία για την καταβολή μόνιμης συνταξιοδοτικής εισφοράς των υπαλλήλων του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα ύψους 3% αντί 2,5%, ποσοστό που είχαν συμφωνήσει οι συντεχνίες με τον υπουργό Οικονομικών, πέρασε χωρίς τις ψήφους του κυβερνώντος κόμματος, του ΑΚΕΛ.

Την ψήφισαν μόνο οι βουλευτές του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και του ΕΥΡΩΚΟ και την καταψήφισαν οι 25 βουλευτές του ΑΚΕΛ, της ΕΔΕΚ και των Οικολόγων.

Έπεσε καμιά κυβέρνηση στην Κύπρο, επειδή οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος απέρριψαν την πρόταση του υπουργού τους και μετά πήγαν και ψήφισαν την πρόταση της αντιπολίτευσης;

Γιατί συνέβη και αυτό: Το ΔΗΚΟ κατέθεσε τροπολογία για μείωση της έκτακτης κλιμακωτής μισθολογικής εισφοράς, από τρία σε δύο χρόνια και υπέρ της τροπολογίας του (παρά την αποχώρησή του από την κυβέρνηση) ψήφισαν οι 19 βουλευτές του ΑΚΕΛ!

Από όσο γνωρίζω, στην Κύπρο δεν ξέσπασε καμιά συζήτηση περί συναίνεσης, συγκυβέρνησης (που μόλις κατέρρευσε), επανασυγκόλλησης των πρώην εταίρων, υπόγειων διαδρομών και ύποπτων συνεργασιών.

Φωνές και φανφάρες περί συναινέσεων και συγκρούσεων μόνο στο επαρχιώτικο ελλαδίτικο πολιτικό σύστημα υπάρχουν.

Και στο μεταξύ, οι όμορφες συναινέσεις, όμορφα καίγονται…

Στα περίπτερα το νέο φύλλο της ΑΙΧΜΗΣ Aιτωλοακαρνανίας

Πλήθος θεμάτων και πρωτότυπη ύλη από τους δημοσιογράφους και τους συνεργάτες της ΑΙΧΜΗΣ θα βρείτε στο νέο φύλλο που κυκλοφορεί την Τετάρτη 31η Αυγούστου σε όλα τα περίπτερα της Αιτωλοακαρνανίας.

Πως θα ξαναπάρουμε την Ελλάδα στα χέρια μας!

http://www.antinews.gr/2011/08/31/119738/

Η Καταιγίδα και η Αφύπνιση…

Σε προηγούμενο σημείωμά μας είχαμε μιλήσει για την «απόλυτη καταιγίδα» (ή «τέλεια καταιγίδα») που απειλεί την Ελλάδα με την επικείμενη σύμπτωση τεσσάρων διεθνών κρίσεων:

– Της Ευρωπαϊκής κρίσης δανεισμού (που βρισκόμαστε στο επίκεντρό της και μας επηρεάζει άμεσα)

– Της Αμερικανικής κρίσης δανεισμού (που δεν έχει σχέση με την Ελλάδα, αλλά η σύμπτωσή της με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή κρίση, επηρεάζει την Ευρώπη συνολικά και μας αφορά)

– Των – έκδηλων πια – ανεπαρκειών της Ευρώπης – που κι αυτές επηρεάζουν ακόμα πιο άμεσα την Ελλάδα.

– Και των γεωπολιτικών αναστατώσεων στην Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική. Που η Ελλάδα, είναι δίπλα τους. Και κινδυνεύει να γίνει ή «Κερκόπορτα» της Ευρώπης στην «πύλη» προς την «ανάστατη» Μέση Ανατολή.

Στο σημερινό και σε επόμενα σημειώματά μας θα εξετάσουμε πως μπορεί η Ελλάδα να αντιμετωπίσει και να αποτρέψει την «τέλεια καταιγίδα» που πλησιάζει. Ή να επωφεληθεί απ’ αυτήν. Αντί να καταστραφεί ολοσχερώς εξ αιτίας της…

Τι σημαίνει «απόθεμα ισχύος»

Σημείο πρώτο: η Ελλάδα έχει περιθώρια να αντέξει και να σηκωθεί στα πόδια της μεσο-μακροχρόνια. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Γιατί στους μεσο-μακροχρόνιους συσχετισμούς μεγάλο ρόλο – συνήθως τον καθοριστικό – παίζει η σχέση της τρέχουσας ισχύος με το μακροπρόθεσμο απόθεμα ισχύος. Δηλαδή πόσο μπορεί μια χώρα να αυξήσει την ισχύ της από ίδιους πόρους – από το δικό της συνολικό απόθεμα δύναμης που μένει ως τότε σε αχρησία (αναξιοποίητο).

Συνήθως, αυτό το «απόθεμα ισχύος» είναι αφανές μέγεθος. Δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Κι όταν βλέπουμε δύο ή περισσότερες «δυνάμεις», ουσιαστικά συγκρίνουμε την εμφανή ισχύ τους, αυτή δηλαδή που μπορεί να προκύψει αν επιστρατεύσουν τους συντελεστές ισχύος που έχουν ήδη σε χρήση…

Αντίθετα, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τη «δυνητική» ισχύ που μπορούν να επιστρατεύσουν, αν χρησιμοποιήσουν (υπό την πίεση μιας κρίσης ή μιας σύγκρουσης) το συνολικό απόθεμα ισχύος τους, το οποίο δεν «φαίνεται»…

Αυτό εξηγεί πως σε αρκετές περιπτώσεις νίκησαν οι φαινομενικά πιο «αδύναμες» πλευρές σε μια εμπόλεμη σύγκρουση, Ή επιβίωσαν χώρες σε μια παγκόσμια κρίση, που έμοιαζαν αρχικά «ανίσχυρες». Ενώ μεγαθήρια δίπλα τους κατέρρευσαν…

Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τη συμβολή των καθεστωτικών και ιδεολογικών συντελεστών ισχύος, που επιτρέπουν ή εμποδίζουν να χρησιμοποιήσει μια χώρα το συνολικό απόθεμα ισχύος της για να νικήσει μιαν άλλη, ή για να επιβιώσει σε μια δοκιμασία.

Θα τα δείξουμε όλα αυτά, με μια σειρά από απλουστευτικά παραδείγματα:

– Αν μια χώρα έχει τρέχουσα ισχύ 5 και απόθεμα ισχύος 100, και μια άλλη έχει τρέχουσα ισχύ 20 και απόθεμα ισχύος 50, είναι προφανές ότι την ώρα που ξεσπά η κρίση η δεύτερη είναι τέσσερις φορές πιο ισχυρή από την πρώτη (4×5=20).

Αλλά αν η σύγκρουση δεν κριθεί αμέσως και εξελιχθεί σε βάθος χρόνου, κι αν η πρώτη μπορέσει να χρησιμοποιήσει όλο το αναξιοποίητο απόθεμά ισχύος που διαθέτει, τότε θα νικήσει την δεύτερη. Κι αυτό γιατί το συνολικό απόθεμα ισχύος της πρώτης είναι διπλάσιο από εκείνο της δεύτερης (2×50=100).

Επομένως, στην περίπτωση αυτή, ο αληθινός μεσοπρόθεσμος συσχετισμός δεν είναι αυτός που φαίνεται στην αρχή – 5:20 υπέρ της δεύτερης – αλλά 100:50 υπέρ της πρώτης. Άρα η πρώτη χρειάζεται να κερδίσει χρόνο για να αξιοποιήσει πλήρως αυτή την υπεροχή που έχει σε μακροχρόνιο απόθεμα ισχύος.

– Για να ξεφύγουμε από το συγκρουσιακό παράδειγμα: ας υποθέσουμε ότι και  οι δύο χώρες βρίσκονται μέσα σε παγκόσμια κρίση, η οποία για να ξεπεραστεί χρειάζεται συνολική ισχύ, ας πούμε 70.

Τότε, η δεύτερη, κι ας μοιάζει στην αρχή ισχυρότερη, δεν θα τα καταφέρει να επιβιώσει. Διότι το συνολικό της απόθεμα υπολείπεται (είναι μόλις 50, έναντι 70 που χρειάζεται για να επιβιώσει).

Ενώ η πρώτη, αν και εμφανώς ασθενέστερη στην αρχή, μπορεί να τα καταφέρει τελικά, αν αξιοποιήσει το συνολικό της απόθεμα, γιατί αυτό είναι μεγαλύτερο (100) από εκείνο που απαιτείται για να επιβιώσει από την κρίση (70).

- Τελικά, ένα καθεστώς που επιτρέπει σε μια κοινωνία να αξιοποιήσει το ανεκμετάλλευτο δυναμικό της (το συνολικό απόθεμα ισχύος που βρίσκεται αρχικά σε αχρησία) υπερέχει σαφώς, από ένα άλλο καθεστώς που έχει ακαμψίες και δεν μπορεί να αξιοποιήσει το σύνολο του δυναμικού του (κι έτσι το απόθεμα ισχύος του μένει αναξιοποίητο).

Επομένως το κρίσιμο στρατηγικό πρόβλημα για την Ελλάδα σήμερα είναι διπλό:

– Πόσο αναξιοποίητο απόθεμα ισχύος διαθέτει;

– Και στην περίπτωση που αυτό είναι μεγάλο, τι καθεστωτικές αλλαγές πρέπει να υποστεί η Ελλάδα, ως κοινωνία και ως πολίτευμα, για να το αξιοποιήσει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, να αντέξει στις αλλεπάλληλες κρίσεις που την περιζώνουν και  να βγει ισχυρότερη.

Το αναξιοποίητο δυναμικό της Ελλάδας

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ότι το «απόθεμα ισχύος» της Ελλάδας είναι τεράστιο. Εδώ θα περιοριστούμε στο οικονομικό της δυναμικό που βρίσκεται σε αχρηστία:

– Διαθέτει τεράστια δημόσια περιουσία που δεν αξιοποιείται. Με βάση τις εκτιμήσεις που σήμερα δεν τις αμφισβητεί πια κανείς, η γνωστή περιουσία του Δημοσίου ξεπερνά τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ (χωρίς τα πολυάριθμα κληροδοτήματα προς φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα – ΝΠΔΔ, υπουργεία κλπ.).

Όταν ο Σαμαράς έθεσε το ζήτημα αυτό, το καλοκαίρι του 2010, οι περισσότεροι κάγχασαν και τον αποδοκίμασαν! Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, όχι γιατί είπε κάτι «εξωφρενικό», αλλά γιατί έσπασε μια μακροχρόνια «συνωμοσία σιωπής» για την απίστευτη λεηλασία στην οποία είχαν επιδοθεί επί χρόνια «τρωκτικά» του δημοσίου, αλλά και ιδιωτικά συμφέροντα, μικρά, ή μεγαλύτερα, ακόμα κι από το χώρο της περιβόητης «διαπλοκής».

Άλλοι ήθελαν να συνεχίσουν να λεηλατούν τη δημόσια περιουσία. Άλλοι εποφθαλμιούσαν να την καταπατήσουν. Όλοι ήθελαν να μείνει στο σκοτάδι η ύπαρξή της και να παραμείνει «ταμπού» η αξιοποίησή της υπέρ του δημοσίου συμφέροντος…

Λίγους μήνες αργότερα υποχρεώθηκαν όλοι να αποδεχθούν ότι «κάτι πρέπει να γίνει». Αλλά ακόμα σέρνουν τα πόδια τους…

– Δεύτερον, η Ελλάδα (κι όχι μόνο το κράτος, βέβαια) διαθέτει τεράστια αναξιοποίητα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Η φύση της, η θέση της, το ανθρώπινο δυναμικό της, και η «Ελληνική Διασπορά» ακόμα, όλα αυτά της επιτρέπουν δυνητικά να πρωτοστατεί σε παραγωγικές δραστηριότητες που παραμένουν άγνωστες ή υπολειτουργούν στον ελληνικό χώρο.

Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να τυποποιήσει και να εξάγει το λάδι της, το μέλι της, τα κρασιά της, βιολογικά προϊόντα και φρούτα, ιαματικά και θεραπευτικά φυτά και τα παράγωγά τους;

Γιατί δεν μπορεί να προσφέρει σύνθετες ποιοτικές υπηρεσίες Τουρισμού ή εξειδικευμένες υπηρεσίες στο χώρο της Έρευνας, της Εκπαίδευσης και του Πολιτισμού;

Γιατί δεν υπάρχει υποδομή αρχιπελαγικού τουρισμού (γιώτιγκ, ιστιοπλοϊκά κέντρα, μαρίνες για island hopping, θαλάσσια πάρκα, κέντρα υποθαλάσσια τουρισμού), σχολές μεταπτυχιακών σπουδών ταχύρρυθμης εκπαίδευσης τους θερινούς μήνες, Συνεδριακά Κέντρα (εξειδικευμένα και μη), μουσεία ψηφιακής τεχνολογίας, ή ψηφιακές εφαρμογές σε κλασικά μουσεία, έρευνα για τεχνολογίες αφαλάτωσης και αξιοποίησης υδάτινων πόρων (όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες που έχουν έλλειψη νερού), αλλά και εφαρμογές ρομποτικής;

Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει επέκταση του wi-fi παντού και δωρεάν;

Γιατί δεν υπάρχουν δορυφορικές εφαρμογές παντού;

Μικρός γεωγραφικός χώρος με μοναδική «φράκταλ» μορφή και στο ανάγλυφο και στην ακτογραμμή του, θα ήταν ιδανική περιοχή για εφαρμογή σύγχρονων επικοινωνιών, που όμως εξακολουθούν να απουσιάζουν.

Γιατί δεν υπάρχει δίκτυο σύνδεσης όλων των απομονωμένων πληθυσμιακών κέντρων με ελικόπτερα, πράγμα που θα επέτρεπε αποκέντρωση του παραγωγικού πληθυσμού, άμεση σύνδεση κάθε σημείου της χώρας με κάθε άλλο και με το κέντρο, καθώς και εντατική εκμετάλλευση κάθε τοπικού πλεονεκτήματος;

Στην Ελλάδα παράγονται πια ελάχιστα πράγματα. Όχι γιατί δεν μπορεί να παραχθεί τίποτε, αλλά γιατί υπάρχουν πολλαπλά εμπόδια και στρεβλώσεις, ώστε να μην παράγεται το παραμικρό, ενώ υπάρχουν πολλαπλά αντικίνητρα, ώστε να τιμωρούνται όσοι θέλουν να παράγουν.

Εδώ χρειάζεται ανατροπή θεσμικών εμποδίων και θεσμοθετημένων αντιπαραγωγικών συμπεριφορών.

Και σχεδιασμός από την πλευρά του κράτους, που δεν θα υποκαθιστά την ατομική πρωτοβουλία, αλλά θα την απελευθερώνει, θα την ενθαρρύνει και θα τη ρυθμίζει.

Όμως το κράτος τις τελευταίες δεκαετίες δεν ενδιαφερόταν να κάνει τίποτε απ’ όλα αυτά. Απλώς μοίραζε κονδύλια και επιδοτήσεις, σε όσους – ένθεν κακείθεν «ημέτερους» – είχαν τη δυνατότητα να τα…ροκανίσουν.

Και στη συνέχεια μοίραζε φορολογικά εντάλματα, σε όσους δεν είχαν τη δύναμη να τα αποφύγουν.

Έτσι, μάθαμε να αντιμετωπίζουμε το κράτος, όπως οι… τοξικομανείς τη δόση τους: Το μισούμε, αλλά είμαστε «εξαρτημένοι» απ’ αυτό.

Γιατί δεν υπήρξε «κράτος»! Κατάντησε φωλεά συμφερόντων που λυμαίνονται το δημόσιο συμφέρον και αδιαφορούν για το εθνικό συμφέρον. Αλλά δεν μπορεί να κινηθεί τίποτε χωρίς αυτό. Και δεν μπορεί να προκόψει τίποτε με αυτό…

Καιρός να το καταργήσουμε (σαν φωλεά συμφερόντων), να το αποκαταστήσουμε (ως υπερασπιστή του δημοσίου συμφέροντος) και να απεξαρτηθούμε απ’ αυτό (ως τροφοδότη της συλλογικής μας μιζέριας).

Καιρός να αποκτήσουμε αληθινό φιλελεύθερο εθνικό κράτος.

– Τρίτον, η Ελλάδα διαθέτει ορυκτό πλούτο, στο έδαφός της και στο βυθό των θαλασσών της. Δεν χρειάζεται να πάμε σε θεωρίες για όσα υποθέτουμε, φημολογούνται, αλλά δεν τα γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Αρκούν αυτά που είναι γνωστά εδώ και χρόνια. Και ασφαλώς, έρχονται στην επιφάνεια νέες πληροφορίες.

Ένα μέρος απ’ όλα αυτά να αξιοποιούσε η Ελλάδα, θα βρισκόταν σε εντελώς διαφορετική θέση.

Να ξαναπάρουμε την Ελλάδα στα χέρια μας!

Η πρώτη αυτή παρατήρηση δεν λέει τίποτε αναφορικά με το μείζον ερώτημα που θέσαμε: πώς η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές κρίσεις που πλησιάζουν και την περιζώνουν…

Λέει, όμως, ότι μεσο-μακροχρόνια μπορεί, όχι μόνο να αντέξει, αλλά και να βγει ενισχυμένη.

            Αλλά, το μείζον πρόβλημα είναι τι γίνεται άμεσα. Τι γίνεται στο βραχυχρόνιο ορίζοντα. Και πώς οι αλλεπάλληλες κρίσεις δεν θα την διαλύσουν ως κοινωνία και δεν θα την ισοπεδώσουν ως κράτος, πριν προλάβει να αναδείξει το ανεκμετάλλευτο δυναμικό της. Πριν προλάβει να αντλήσει από το αναξιοποίητο απόθεμα ισχύος της…

            Με αυτό το ερώτημα θα ασχοληθούμε σε επόμενο σημείωμά μας.

            * Για την ώρα ένα κρίσιμο συμπέρασμα: Ακόμα κι αν χρεοκοπούσαν την Ελλάδα, έχει τέτοιο δυναμικό που θα μπορέσει μέσα σε τρία ως πέντε χρόνια να υποκινήσει μια μακροχρόνια ανάπτυξη πρωτοφανή – και όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα.

            Το πρόβλημα είναι να αντέξει στις κακουχίες της πρώτης τριετίας περίπου.

            Το μυστικό είναι να μη μας πάρουν την περιουσία κοψοχρονιά! Να μη μας δέσουν με «αποικιακές συμβάσεις» χειροπόδαρα Και να μη σπάσουν το ηθικό του ελληνικού λαού…

            Αν διατηρήσουμε την περιουσία μας, το φρόνημά μας και «βαθμούς ελευθερίας» στην πολιτική μας, τότε μπορούμε να επιτύχουμε αληθινό «αναγεννησιακό θαύμα».

Αν δεν διατηρήσουμε την περιουσία μας, αν για να μας «σώσουν» μας αναγκάσουν να τους την εκχωρήσουμε για πενταροδεκάρες, τότε είναι που τίποτε πια δεν θα μας σώζει. Απλά θα χρεοκοπήσουμε λίγο αργότερα και, στο μεταξύ, δεν θα μας έχει μείνει τίποτε να ελπίζουμε.

             * Ένα δεύτερο συμπέρασμα: οι διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται είναι εκείνες που μας δίνουν «βαθμούς ελευθερίας», ώστε να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε το απόθεμα ισχύος μας. Το σπάσιμο αγκυλώσεων και στρεβλώσεων, που δεν επιτρέπουν σήμερα να κεφαλαιοποιήσουμε κανένα περιουσιακό στοιχείο μας και κανένα συγκριτικό μας πλεονέκτημα, είναι η κεντρική ιδέα της ανορθωτικής προσπάθειας από δω και στο εξής. Αλλά και αλλαγές που – στο πραγματικό ή στο συμβολικό πεδίο – θα αποκαταστήσουν τον αυτοσεβασμό μας ως κοινωνίας…

            Όλα αυτά σημαίνουν ισχυρό εθνικό κράτος και «θρησκευτική» προσήλωση στο δημόσιο συμφέρον. Τα υπόλοιπα, περί «διεθνούς διακυβέρνησης», ΜΚΟ, «Ανεξάρτητων Αρχών», «απώλειας εθνικής κυριαρχίας», και «πολυπολιτισμικά πειράματα»… στα σκουπίδια επειγόντως! Στη χωματερή της Ιστορίας.,,

            Η Ελλάδα χρειάζεται εθνικό κράτος που σέβεται το δημόσιο συμφέρον στο εσωτερικό (απέναντι σε συντεχνίες, καρτέλ, διαπλεκόμενα) και προασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα στο εξωτερικό (απέναντι σε φίλους, εταίρους, συμμάχους και εχθρούς).

            Βεβαίως, θα παραμείνουμε στην Ευρώπη, όσο μας θέλουν και όσο μπορούμε.

Αλλά όχι ως «ζήτουλες»! Ως ισότιμα μέλη που στέκονται στα πόδια τους και κάνουν ό,τι και οι υπόλοιποι: φροντίζουν πρώτα το δικό τους συμφέρον.

            Συγκλίνουν με όλους. Αλλά δεν υποτάσσονται σε κανένα…

            Στη Ευρωπαϊκή Οικογένεια θα παραμείνουμε, λοιπόν, αλλά όχι ως ανόητοι τσαμπατζήδες (όπως παλιότερα), ούτε ως… ταπεινωμένα γιουσουφάκια (όπως τώρα).

            Θα παραμείνομε ως ισότιμα μέλη μιας δημοκρατικής Ένωσης.

Αν υπάρξει, τελικά, αυτή η Ένωση…

Εμείς πάντως θα υπάρξουμε. Καλύτεροι, ισχυρότεροι και κύριοι της μοίρας μας.

Είναι καιρός οι Έλληνες να πάρουμε τη χώρα μας στα χέρια μας!

Κι αν από τις πολλαπλές κρίσεις που πλησιάζουν έχει να προκύψει και κάτι καλό, αυτό είναι μια αφύπνιση όλης της Ελληνικής κοινωνίας.

Ίσως χρειαζόμασταν το σοκ ενός τέτοιου «σεισμού», το ταρακούνημα μιας
«τέλειας καταιγίδας», για να ξυπνήσουμε κάποτε…

Τηλέμαχος

Στον Έκτακτο Μηχανισμό Ρευστότητας (ELA) η Τράπεζα Πειραιώς!!!

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1271488

Την ενεργοποίηση, την προηγούμενη εβδομάδα, του Έκτακτου Μηχανισμού Ρευστότητας (ELA) επιβεβαίωσε σήμερα ο Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας Πειραιώς, κ. Αλέξανδρος Μάνος, σύμφωνα με δημοσίευμα του Dow Jones Newswires.

«Είχαμε πρόσβαση στον ELA» ανέφερε ο κ. Μάνος κατά τη διάρκεια τηλεδιάσκεψης με αναλυτές, με αφορμή τα αποτελέσματα που ανακοίνωσε η τράπεζα για το α΄ εξάμηνο.

Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα του Dow Jones Newswires, ο ELA είναι ένας ειδικός μηχανισμός που παρέχεται από την Κεντρική Τράπεζα κάθε χώρας, δεν υποστηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η ενεργοποίησή του ωστόσο πρέπει να έχει την έγκριση της τελευταίας. Και διευκρινίζεται ότι το κόστος δανεισμού από τον ELA είναι υψηλότερο έναντι του δανεισμού από την ΕΚΤ.

Ζημιές 820 εκατ. ευρώ λόγω PSI

Ζημιές προ φόρων 1,004 δισ. ευρώ μετά την απομείωση λόγω PSI, ανακοίνωσε για το α΄εξάμηνο του έτους ο όμιλος της Τράπεζας Πειραιώς, ενώ μετά από τους φόρους οι ζημιές διαμορφώνονται στα 820 εκατ. ευρώ.

Επισημαίνεται ότι οι ενέργειες που έχει ήδη ανακοινώσει ο όμιλος, όπως η αναμενόμενη πώληση της θυγατρικής τράπεζας στην Αίγυπτο και η έκδοση μετατρέψιμου ομολογιακού δανείου ύψους €250 εκατ. θα διατηρήσουν το δείκτη Core Tier I και το συνολικό δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας του Ομίλου στο επίπεδο του 10% και 11% αντίστοιχα.

Σχολιάζοντας τα μεγέθη ο πρόεδρος του ομίλου, Μιχάλης Σάλλας δήλωσε: «Οι πρόσφατες εξελίξεις έχουν δημιουργήσει ένα θετικότερο περιβάλλον στην Ελλάδα. Η επικείμενη υλοποίηση των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου 2011 της ΕΕ αναμένεται να οδηγήσουν σε βελτίωση της βιωσιμότητας του ελληνικού δημοσίου χρέους και στη σταθεροποίηση των δημοσιονομικών μεγεθών της χώρας. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την περαιτέρω ισχυροποίηση του τραπεζικού τομέα μέσω συγχωνεύσεων και ξένων επενδύσεων, μας κάνει να πιστεύουμε ότι εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο για την ελληνική οικονομία».

Από την  πλευρά του, ο CEO του ομίλου, Σταύρος Λεκκάκος τόνισε: «Η οργανική κερδοφορία του Ομίλου το 1ο 6μηνο 2011 βελτιώθηκε, παρά τις δύσκολες συνθήκες στην αγορά. Τα κέρδη προ φόρων και προβλέψεων ανήλθαν σε €372 εκατ έναντι €312 εκατ το 1ο 6μηνο 2010, αυξημένα κατά 19%. Σε αυτό συνέβαλε κυρίως η άνοδος των καθαρών εντόκων εσόδων κατά 6% στα €628 εκατ, αλλά και η μείωση του λειτουργικού κόστους κατά 4% σε ετήσια βάση στα €403 εκατ (-5% στην Ελλάδα). Η σταθερά ανοδική οργανική κερδοφορία του Ομίλου επιτρέπει τη διατήρηση σε ικανοποιητικό επίπεδο των δεικτών κεφαλαιακής επάρκειας και δίνει τη δυνατότητα για περαιτέρω ισχυροποίηση του ισολογισμού του Ομίλου».

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση του ομίλου σχετικά με τη συμμετοχή της Τράπεζας Πειραιώς στο PSI:

* Η υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της 21.07.11 συνδυάζεται, μεταξύ άλλων, με την επιτυχή έκβαση της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στην ανταλλαγή του ελληνικού χρέους (Private Sector Involvement, PSI). Αναφορικά με το τελευταίο, η Τράπεζα Πειραιώς προχώρησε στην εγγραφή απομειώσεων, το ακριβές ύψος των οποίων θα προσδιορισθεί όταν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα. Η απομείωση αυτή, η οποία αποτελεί λογιστική και όχι πραγματική ζημιά, επιβάρυνε κατά €0,8 δισ. μετά από φόρους τα αποτελέσματα της Τράπεζας το 2ο 3μηνο ’11.

* Με τη συμμετοχή της Τράπεζας Πειραιώς στο PSI αντικαθίσταται σχεδόν το σύνολο του σημερινού χαρτοφυλακίου ΟΕΔ που διαθέτει με νέα ομόλογα που θα είναι εγγυημένα ως προς το κεφάλαιο τους με χρεόγραφα ΑΑΑ αξιολόγησης. Μετά την υλοποίηση του προγράμματος PSI, ο Όμιλος θα κατέχει ΟΕΔ αξίας €62 εκατ. Επίσης, με βάση την αναμενόμενη απόδοση των νέων ομολόγων, τα καθαρά έντοκα έσοδα θα ενισχύονται κατά τουλάχιστον €50 εκατ. ετησίως περίπου για τα επόμενα 30 έτη.

* Σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις στα κεφάλαια του Ομίλου από τη συμμετοχή στο PSI, οι ενέργειες που έχουν ήδη ανακοινωθεί, όπως η αναμενόμενη πώληση της θυγατρικής τράπεζας στην Αίγυπτο και η έκδοση μετατρέψιμου ομολογιακού δανείου ύψους €250 εκατ. θα διατηρήσουν το δείκτη Core Tier I και το συνολικό δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας του Ομίλου στο επίπεδο του 10% και 11% αντίστοιχα.

Αναλυτικά τα αποτελέσματα 6μήνου

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στην ανακοίνωση, τα καθαρά έντοκα έσοδα ανήλθαν στα €628 εκατ., καταγράφοντας αύξηση 6% ετησίως. Το 2ο 3μηνο ’11 τα καθαρά έντοκα έσοδα ανήλθαν σε €319 εκατ., επίδοση η οποία αποτελεί το καλύτερο ιστορικά 3μηνο για τον Όμιλο.

Τα καθαρά έσοδα προμηθειών διαμορφώθηκαν στα €100 εκατ., στο ίδιο επίπεδο με το 1ο 6μηνο ’10, ενώ οι προμήθειες εμπορικής τραπεζικής ανήλθαν στα €87 εκατ. καταγράφοντας αύξηση 5% ετησίως.

Τα συνολικά καθαρά έσοδα λειτουργίας ενισχύθηκαν κατά 7% στα €781 εκατ.

Επίσης ο όμιλος στο εξάμηνο κατέγραψε μειωμένο λειτουργικό κόστος κατά 4% ετησίως στα €403 εκατ. Καταγράφηκε  μείωση κόστους λειτουργίας 5% στην Ελλάδα και 2% στις διεθνείς δραστηριότητες. Παράλληλα, καταγράφηκε μείωση δαπανών προσωπικού Ομίλου 3% ετησίως στα €195 εκατ, -4% στην Ελλάδα. Μείωση γενικών διοικητικών εξόδων Ομίλου 7% ετησίως στα €159 εκατ, -9% στην Ελλάδα.

Τα κέρδη προ φόρων και προβλέψεων ανήλθαν στα €372 εκατ., (ενισχυμένα κατά 19% ετησίως), που δίνουν τη δυνατότητα -όπως τονίζεται στην ανακοίνωση- για κάλυψη των σημερινών υψηλών προβλέψεων δανείων, αλλά και τη διασφάλιση των δεικτών κεφαλαιακής επάρκειας.

Οι προβλέψεις διαμορφώθηκαν στα €371 εκατ. υψηλότερα κατά 38% ετησίως, αντιστοιχώντας σε 192 μ.β. ως προς το μέσο όρο δανείων (137 μ.β. το 1ο 6μηνο ’10), ως αποτέλεσμα του δύσκολου οικονομικού περιβάλλοντος κυρίως στην Ελλάδα (εκτίμηση ΑΕΠ 1ου 6μήνου ’11 στο -7,5% σε ετήσια βάση).

Μεγέθη 30 Ιουνίου 2011

- Δάνεια μετά από προβλέψεις €36,7 δισ, -3% από την αρχή του έτους.
- Καταθέσεις €26,4 δισ, -12% από την αρχή του έτους, καθώς συνεχίστηκαν οι εκροές στην Ελλάδα (Πειραιώς και ελληνική αγορά -10% το 1ο 6μηνο ’11 χωρίς καταθέσεις ελληνικού Δημοσίου).
- Δάνεια σε καθυστέρηση άνω των 90 ημερών στο 9,6%. Δείκτης κάλυψης από προβλέψεις 46,4%, 110% μαζί με τις ενσώματες εξασφαλίσεις.
- Tα ίδια κεφάλαια του Ομίλου διαμορφώθηκαν τον Ιούνιο ’11 στα €3,3 δισ, ενσωματώνοντας την επίπτωση από την απομείωση ΟΕΔ λόγω συμμετοχής στο PSI. Τα εποπτικά ίδια κεφάλαια διαμορφώθηκαν στα €3,5 δισ. Ο συνολικός δείκτης κεφαλαιακής επάρκειας ανήλθε στο 9,5%,  ο δείκτης Tier I στο 8,6%, ενώ ο δείκτης βασικών ιδίων κεφαλαίων (Core Tier I), στον οποίο περιλαμβάνονται οι προνομιούχες μετοχές του Ελληνικού Δημοσίου, διαμορφώθηκε στο 8,2%.

Πηγή:www.capital.gr